5-daagse huttentocht in Tirol

Vanaf de Arlbergpas lopen we naar de Kaltenberghütte over de Berggeistweg. Tijdsduur: een voor de komende dagen bescheiden 3,5 uur. Aanvankelijk groeien bosbessen en blauwe bessen als snacks langs het pad, tot we gestaag hoger klimmen. We lopen weg voor mist aan de noordzijde van de bergen, op het pad langs de zuidzijde. Zo hebben we de hele wandeling heerlijk de zon erop. De Kaltenberghütte ligt wel in de mist. We krijgen daar bedden toegewezen in de matrassenlager, een slaapkamer met 18 bedden, in één lang stapelbed. Tussen twee bedden hangt telkens een houten schot, waarschijnlijk sinds corona. In de gaststube is het gezellig druk en warm. We worden aan een tafel ingedeeld met familie Neuman: moeder, vader en dochter. We vinden leuke gespreksonderwerpen over reizen, avonturen en het leven.

De volgende ochtend is het helder weer. We ontbijten in de hut en gaan dan lopen. Naar de Konstanzer Hütte. Het gaat gestaag omhoog, door alpenweiden waar koeien grazen, tot gras zeldzamer wordt en kale rotsen overblijven. We lopen zo naar een pas en van daar zelfs nog even naar een bergtop, tien minuutjes hoger lopen, met een groot kruis erop. Bovenop treffen we de familie Neuman weer. Na de pas dalen we af naar een koud meer waar we in zwemmen. Na de lunch volgt nog een pas en een lange afdaling naar de Konstanzer Hütte, die maar niet in zicht komt. We passeren de boomgrens en het wordt steeds warmer. Bij de hut is het drukker, er komen ook fietsers en andere toeristen. We eten vroeg want we bestellen bergsteigeressen, dat vòòr het halfpension wordt geserveerd. Om 8 uur liggen we op bed en we slapen al als één voor één de andere gasten zo stil als dat gaat hun bed opzoeken.

Ontbijt nemen we niet bij de Konstanzer Hütte; we lopen een klein stukje en maken dan chapati’s in het bos. Een gasbrandertje, pannetje en bloem hebben we bij ons. Ondertussen zijn de medewandelaars ook klaar met het ontbijt. Samen starten we aan de klim, die het eerste deel van de wandeling beslaat. 1000 meter omhoog. Boven zien we de volgende hütte al, maar zijn daar beslist nog niet. Het gaat steil omlaag. Dan in een grote boog om de gletsjer heen waarop met regelmaat stenen inslaan van hoog erboven. Langs de route pauzeren we om een gedroogde maaltijd te koken als lunch. Daarna vullen we ons water bij uit een stroompje en vervolgen onze weg. Doordat we lager komen raakt de hut uit zicht, maar ineens is ‘ie er weer, dichtbij achter een heuveltje. Halverwege de middag komen we zo aan bij de Darmstädter Hütte. Deze hut is vol. Dat wisten we al doordat we via SMS navraag hadden gedaan.

Maar niemand wordt geweigerd. In de entree staat een veldbed klaar. Een ouderwetse metalen brits, 3 hoog, om de mensen letterlijk te stapelen. We moeten afwachten waar we terecht kunnen. In de tussentijd nemen we een drankje en een taartje en schuiven aan bij familie Neuman. Andi, de eigenaar van de hut schiet Jiska ineens aan: “ben je lid van de Alpenverein?”. Dat zijn we. “Come”, gaat hij vlot voor. Jiska volgt hem naar de Winterraum, waar we twee bedden toegewezen krijgen in een matrassenlager zoals we ook in de andere hutten hadden. We prijzen ons gelukkig, de britsen blijven ons bespaard. Ook in de Winterraum staat er één bijgeplaatst. Als we ‘s nachts naar de WC gaan staan er 3 britsen in de entree, goed voor nog eens 9 mensen.

Ook de volgende hut, die men op deze route gewoonlijk aandoet, is vol. In de Niederelbehütte kunnen we bovendien niet op een notlager rekenen. We lopen er wel langs en besluiten voor familie Neuman alvast wat taartjes af te rekenen, als verrassing. Zelf nemen we er ook één, voor de lunch. We hebben er dan alweer een aardige wandeling op zitten, langs het Kartellspeicher (waterreservoir) en over de Seẞladjoch. In plaats van de volle hütte hebben we richting het dal bij Kappl een Alpengasthof geboekt; iets tussen een hut en een hotel in. Qua kosten maakt het niet zo heel veel uit. De kamer is beslist luxer en het eten in half pension volstaat. Alleen de locatie kost wat: 400 meter extra dalen, die we de volgende dag weer terug moeten klimmen. Valsspelen gaat niet, want de stoeltjeslift gaat alleen op zondag.

De volgende dag gaan we naar de Edmund Graff Hütte, sowieso al een flinke klim en vanaf het gasthof dus nog wat uitdagender. Er komt zelfs een schepje bovenop. Jiska’s schoen blijkt kapot. De halve zool van één schoen is losgeraakt. Met lijmkit en een elastiek repareren we de schoen provisorisch en gaan met nieuwe moed en tamelijk frisse benen weer op pad. Zodra we de hoogtemeters hebben teruggewonnen is ons optimisme onuitputtelijk; de rest is een makkie. De pas is redelijk vlot bereikt. Vervolgens kunnen we afdalen naar een meer, waar we nog eens kunnen zwemmen, voor we het laatste stuk naar de mooi gelegen hut lopen. Daar treffen we de Neumanners weer. Ze vertellen dat we hét verhaal van de dag waren gister. Leuke herinneringen alom. We kletsen verder en nemen de volgende ochtend afscheid, voor we afdalen naar Pettneu.

We hebben besloten verder te lopen, waar veel mensen na deze hut stoppen. De route leidt terug naar het dal, bij Pettneu, waarvandaan een bus terug gaat naar het startpunt. Er gaat ook een pad omhoog, naar de bergen aan de andere kant van het dal, waar we opnieuw hutten hebben geboekt, voor nog eens vijf dagen wandelen door de bergen ten zuiden van Lech.