Over armoede en veiligheid in Costa Rica krijgen we voorafgaand en tijdens onze reis opvallend veel negatieven adviezen. Medereizigers waarschuwen ons voor diefstal en overvallen. Jiska heeft hier ervaring mee en het maakt ons een beetje ongemakkelijk. We moeten daardoor in de eerste weken in Costa Rica onze draai nog een beetje vinden. Uiteindelijk kunnen we onze eigen ervaringen met de vriendelijke bewoners van het land laten spreken.
Een vriendelijke Amerikaan die naast ons in het vliegtuig meereist naar Costa Rica komt al jaren in het Midden Amerikaanse land. Hij kan ons mooie tips geven maar sluit zijn verhaal af met een serie waarschuwingen. “Als iemand een mes tegen je ribben drukt”, zegt hij, “geef dan gewoon je geld. Dat is het enige waar ze op uit zijn; geld en telefoons”. Hij geeft ons een tip: zorg dat je een tweede portemonnee hebt met wat kleingeld en oude pasjes die je in zo’n situatie kan afstaan. Het is vast vriendelijk bedoeld, maar niet echt een prettige binnenkomer.
We horen en lezen meer slechte verhalen over overvallen en bedreigingen. Zelden wordt duidelijk of het eigen ervaringen zijn, of verhalen uit tweede hand. We krijgen dan ook maar een slecht beeld van de kans dat dit ons overkomt. Ongeacht richten we ons erop om de kans dan maar te verkleinen. We zorgen dat we onze spullen altijd goed opbergen. Als het kan dragen we de meeste kostbare spullen mee. We letten erop dat we het meeste geld verbergen en zorgen dat we niet teveel afgezonderd raken van andere mensen, zodat we kunnen meeliften op wat sociale controle.
Zoals in elk land waar we komen, is er regelmatig armoede zichtbaar. In het warme Costa Rica slapen arme mensen op veel plekken onder de sterren. Ze lijken een eind te komen met de fruitbomen die het hier goed doen. We worden vriendelijk begroet in het voorbijgaan en er wordt niet om geld gevraagd. We groeten terug, maar de stank maakt dat we met wat afkeer passeren.
We geven wel wat geld aan bedelaars die bij supermarkten posten. Eén man dringt aan, nadat ik al de muntjes van het wisselgeld heb gegeven. Hij etaleert zijn handicaps. Hij laat zijn zonnebril zakken en toont een blind oog. Ook wijst hij op zijn arm, waar blijkbaar ook wat aan mankeert. Hij raakt me aan en ik wijs hem af, stap in de auto en sluit de deuren. Er is geen enkele sprake van dreiging maar de vraag komt wel bij me op: waar ligt de grens tussen bedelen en bedreigen? Het is waarschijnlijk de straf die op misdaden staat die de meeste mensen ontmoedigt.
Degene die een plan hebben om er mee weg te komen kunnen zich dwingender opstellen. Daarover lees ik een verhaal op TripAdvisor. De kern: als je helemaal alleen bent maak je jezelf kwetsbaar. Ook hier gaat het de dieven alleen om geld en spullen. Ze nemen die af en verdwijnen in de jungle. De politie kan daar weinig mee. Het is moeilijk na te gaan wie het waren en waar ze naar verdwenen. Dat is voor Jiska een herkenbare reactie van de politie, die na een overval bij Torteguero ook niet veel verder kwam dan aangifte doen.
Daarom zijn we erg waakzaam tijdens onze eerste week in Costa Rica. Met de huurauto is het makkelijker om afstand te bewaren; we gaan gewoon onze eigen weg. Daardoor lijden de goede onder de kwaden, want het verstoort ook ons contact met de vele vriendelijke locals die het land kent. Uiteindelijk ontdooien we een beetje en vinden we een fijne middenweg. We ontmoeten dan uitsluitend vriendelijke mensen die veel mooie ervaringen in de balans leggen. De nare kunnen we zo een beetje vergeten. Zo kunnen we genieten van Costa Rica en haar mooie inwoners.
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
