Armoede in Namibië

“Why don’t you help me!”, roept de man ons na op straat in Kamanjab. Hij is verbitterd als we zo vriendelijk mogelijk bedanken voor het souveniertje dat hij ons probeert te verkopen. We ervaren armoede in Namibië en weten dan nog niet goed hoe we daarmee om moeten gaan.

We brengen een relatief goed gevulde portemonnee Namibië in. Van de kosten van het vliegticket en de autohuur alleen krijgen de Namibiërs al grote ogen. Dat het voor ons ook kostbaar is, is misschien oneerlijk om te denken. Het is onmiskenbaar een grote luxe die we ons kunnen permitteren. We twijfelen dan ook even na deze confrontatie met armoede in Namibië. Is het wel goed om hier zo rond te reizen als rijke toeristen?

Omdat we kilometers vreten, gaan er heel wat afgelegen plaatsen aan ons voorbij. Meer dan eens zien we locals bij eenvoudige hutjes in de schaduw van een boom zitten. Soms zwaaien ze, soms lijken er gebaren te worden gemaakt om ons te laten stoppen. Telkens weten we niet zo goed wat we moeten met de armoede in Namibië. We rijden door. De locals laten we achter in de stofwolk die we met de auto veroorzaken.

We besluiten dat zomaar geld geven, of zomaar dingen kopen die we eigenlijk niet hoeven, geen goed idee is. We hebben ook geen idee hoeveel we zouden moeten geven. En we betwijfelen of het dan ook nog een beetje goed wordt besteed. In plaats daarvan kopen we wat levensmiddelen die in elk huishouden van pas kunnen komen. We leggen het voor het grijpen in de auto. Als we de kans krijgen delen we hiervan uit.

Zo vullen we enkele dankbare handen op afgelegen plekken, waar we ons afvragen hoe mensen het hier ooit kunnen uithouden. Als wij 5 meter lopen op het platteland van Namibië, steken er dorens in de zolen van onze slippers en moeten we bedacht zijn op de rotsachtige grond. Kinderen komen op blote voeten aangerend voor een rolletje snoep, een zak maisbloem of een pak suiker. Eén vraagt er om een pen en een schrift. Gelukkig hebben we het dan voorhanden!