Bereikbaar op reis

We willen graag weg. Het liefst zo ver mogelijk en zo lang mogelijk. De wereld in! Maar niet omdat we onze familie en vrienden nou zo zat zijn. Dus, hoe houden we contact?

Met een tablet en een smartphone in de tas landen we in China. In het hostel in Beijing is gewoon wifi, dus we e-mailen dat we goed zijn aangekomen en de stad gaan verkennen. Jiska kan Whatsappen, dus de lijntjes zijn kort. Er kunnen fotootjes over en weer en binnen de kortste keren zijn we weer helemaal op de hoogte van wat we in die ene dag gemist hebben. Bereikbaarheid blijkt geen probleem.

Toch is China wel een uitzondering. Internettoegang is prima geregeld, maar Facebook en YouTube zijn geblokkeerd. Net als veel andere social media sites die uit de V.S. komen. Zonder Facebook blijken we het dagelijks leven, dat thuis vrolijk verder gaat, al snel een beetje te missen. We kunnen niet zomaar even door de statusupdates van familie en vrienden scrollen. Misschien een gemis, maar ook leuk om weer eens te beseffen dat de Facebook tijdlijn niet de enige manier is om op de hoogte te blijven van elkaar. YouTube is in andere landen ook zonder blokkade slecht bereikbaar, de verbindingen zijn te langzaam om video te streamen.

Er zijn kinderen op komst als we vertrekken. Iets wat we niet van dichtbij gaan meemaken met een telefoontje net na de geboorte en een kraamvisite iets later. Geen beschuitjes met muisjes voor ons. We spreken af dat we smsen, maar het is nog maar de vraag of een smsje aan gaat komen in de bergen van Nepal, waar we rond de geboorte van één van de babies verwachten te zijn. Jiska heeft een 0 euro abonnement aangevraagd bij Vodafone, een slimme dienst waarmee je gratis je nummer behoudt en gratis smsjes kan ontvangen, maar wat meer betaalt als je belt, gebeld wordt in het buitenland of smsjes verstuurt. Voor deze abonnementsvorm moet je wel al bestaand klant zijn bij Vodafone. Hi levert geen vergelijkbare dienst, dus ik laat mijn abonnement afsluiten.

De baby wordt geboren als we net vanuit Tibet naar Kathmandu zijn gereisd. Een week eerder hadden we bijna geen bereik, op het dak van de wereld. Twee weken later starten we aan een 16-daagse wandeltocht in een ander gedeelte van de Himalaya waar we na 10 dagen wandelen weer eens wifi hebben. In Kathmandu is wel internet en wifi, maar niet de hele dag stroom. De routers zijn, opvallend, vaak aangesloten op de noodstroomvoorzieningen die veel huishoudens, hostels en restaurants hebben; het is vooral een uitdaging om de tablet en smartphone opgeladen te houden. Via Skype zien we een blokkerig beeld van een pasgeboren baby die voor de camera wordt gehouden. Heel gek om zo je nieuwe nichtje als wat pixels te zien. Het geboortekaartje kunnen we al helemaal niet lezen. Dat zien we wel als we weer thuis zijn.

Rond de geboorte van een ander kind in de familie zijn we op doortocht naar van Maleisië naar Nieuw Zeeland. We weten dus weer niet precies of we bereikbaar zijn. Precies tijdens de tussenstop van drie dagen in Sydney wordt de baby geboren. Drie gemiste oproepen en daarna een bericht op Whatsapp. Kunnen we Skypen? Dat moet wel lukken in deze wereldstad, toch? We kopen een consumptie bij de Starbucks voor gratis internet, maar kunnen geen verbinding krijgen met Skype. De verbinding van de McDonalds laat ook te wensen over. Uiteindelijk blijkt alleen een klein restaurantje te beschikken over een fatsoenlijke internetverbinding die gratis is als we wat eten. Onder het genot van een schnitzel krijgen we een kijkje in de wieg.

Mobiel bereikbaar zijn betekent terwijl we reizen vooral dat we even pas op de plaats moeten maken. We kunnen natuurlijk in bijna elk land wel een simkaart met 3G kopen, maar kiezen niet voor die kosten. In plaats daarvan redden we ons met wifi, dat in Azië vaak en gratis beschikbaar is. Bij een goede verbinding blijven we soms wat langer om het blog bij te werken en foto’s te uploaden. We kunnen dan ook bijpraten via Skype en Whatsapp. In Australië en Nieuw Zeeland kost een half uur wifi vaak al snel 5 dollar en zijn we dus minder bereikbaar. In totaal ontvangen we vier smsjes en voelen we één keer de noodzaak om een hosteleigenaar even voor ons naar het volgende hostel waar we heen willen te laten bellen. Dat lukt ook hem niet en blijkt uiteindelijk ook niet nodig.