Als er dan een bucketlist-item moest zijn, op de reis door Peru, dan is dat natuurlijk Machu Picchu. Al mag in de voorgaande weken duidelijk zijn geworden dat er veel meer moois te zien is in het Zuid-Amerikaanse land. We sluiten de reis door Peru af met een treinreis naar één van de best bewaarde Inca-tempels in Peru.
We vervolgen de toeristische route door de Heilige Vallei met het grootste gedeelte van de groep per trein vanaf Ollantaytambo. Een aantal wandelt over een deel van de Inca trail naar Machu Picchu. Rond het station is het druk en enigszins chaotisch. Er vertrekken heel wat treinen en er zijn veel passagiers die willen vertrekken, dan wel net terugkomen. Net voor vertrektijd vervoegen we ons op het juiste platform, bij de juiste wagon.
Aguas Calientes moet ooit een klein dorpje zijn geweest bij de warmwaterbronnen in de vallei aan de voet van de berg waarop Machu Picchu ligt. Nu is het een klein stadje en een toeristische hot spot. Langs het spoor dat dwars door alles heen leidt staan een haag aan hotels, talloze toeristische winkeltjes, rijen restaurants en zijn er alle basisbenodigdheden om jaarlijks meer dan een miljoen toeristen te verwerken.
Al ‘s ochtends vroeg moeten we ons als bezoekers van Machu Picchu aansluiten in een rij langs de Rio Aguas Calientes, waar – voor bepaalde tijdsloten – bordjes staan opgesteld. Afgeladen bussen uit een indrukwekkend wagenpark rijden af en aan om iedereen in volgorde boven te brengen. Kaartjes worden meermaals gecontroleerd voor we boven een gids toegewezen krijgen waarmee we samen door de échte entree gaan.
Er zijn bovenop de berg een paar basisregels: iedereen loopt in een groep van maximaal 10 personen met een gids in zo’n 2,5 uur rond. De route staat grotendeels vast en wordt toegewezen. De wandeling gaat alleen voorwaarts, teruggaan in onze voetsporen is niet mogelijk. Dat klinkt nogal beperkend, maar – zo maakt de gids al snel duidelijk – creëert de nodige rust in ons bezoek. We hebben ruim de tijd, en worden zonder omhaal naar de hoogtepunten geleid. Daar is de gids scherp op: hij ziet dat er bewolking komt en brengt ons net op tijd op de juiste plek.
Dat is een prachtig uitzicht over de Inca-stad. Een droom komt uit, zie ik aan m’n vader. Er zijn weinig woorden voor nodig. We staan er met tranen in onze ogen. We nemen de foto’s en – belangrijker – branden het beeld op ons netvlies. Dan onttrekken wolken de ruïnes aan het zicht, telkens voor even, terwijl het zacht begint te regenen. Het draagt bij aan de mysterieuze atmosfeer die hier hangt sinds de stad uit de 15e eeuw in 1866 herondekt werd.
Het vraagt enige inspanning om onze route langs de hoogtepunten te bewandelen; er zijn trappen te over en met dit weer is regenkleding geen luxe, maar het is natuurlijk meer dan de moeite waard. De gids doet er nog een schepje bovenop door gaandeweg twee routes te combineren. Al met al zijn we dik onder de indruk van Machu Picchu én de manier waarop het bezoek gestroomlijnd is. Na nog een rij zitten we halverwege de ochtend alweer in een pendelbus terug naar Aguas Calientes, waar met enige overstaptijd de trein terug naar Ollantaytambo vertrekt. Daarmee begint feitelijk de terugreis naar Nederland.
Deze reis door Peru is georganiseerd door Djoser
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
