
Coromandel Forest Park spreid zich uit over het schiereiland ten oosten van Auckland en heeft een aantal leuke uitjes en talloze prachtige plaatjes te bieden. Baaien vormen de grillige, maar tropisch ogende, kustlijn, terwijl in het binnenland dicht bos de heuvels en rotsen bedekt.
Voor we het park inrijden kamperen we op de Broken Hill Campsite (DOC), die maar lastig te vinden is. Misschien laten we ons teveel afleiden op de weg ernaartoe door de Karangahake Gorge, die bijzonder mooi is in de namiddagzon.
De volgende ochtend hoeven we maar een uurtje te rijden naar Hot Water Beach, een populaire toeristische bestemming. Het blijkt de moeite waard om op de hoogte te zijn van het komen en gaan van het getij, en dan met name wanneer dat plaatsvindt. Met vloed zijn er enkel indrukwekkende golven. Daarom rijden we eerst door naar de volgende attractie.
Cathedral Cove ligt nog geen tien kilometer en een kleine drie kwartier wandelen verder. Aan één kant van de baai, aan het eind van de wandeling, hebben de golven een grote boog uit de rotsen weggeslagen. Het heeft inderdaad iets weg van het schip van een kerk. Als we er doorheen lopen worden we bovendien getrakteerd op een uitzicht op een school dolfijnen die vrolijk springend de aandacht op zich vestigen.


Ook hier zijn hoge golven maar minder rotsen, dus we laten ons vrolijk omver spoelen en weer lekker opdrogen op het strand. Het is er gezellig druk en dat is begrijpelijk. Afgeschermd door de rotsen en met een heerlijk zonnetje, is het in dit baaitje goed toeven. Regelmatig worden ook mensen met een watertaxi afgezet. Een goed, maar wellicht prijziger, alternatief voor de wandeling terug waar wij voor kiezen.

Terug naar Hot Water Beach, waar we vanaf het begin van het laagtij kunnen gaan scheppen. We zijn niet de enigen die voor $5 een goede schep hebben gehuurd, al besparen sommigen door een afgesneden plastic melkfles in te zetten. Diep onder het strand liggen stenen die daar zijn ontstaan nadat, vijf tot negen miljoen jaar geleden, omhoogkomend lava is afgekoeld. De stenen houden nog steeds warmte vast. Koud grondwater dat door scheuren in de bodem tot de stenen zakt, komt gloedheet weer naar boven. De stenen zijn nog steeds 170°C. Aardig bizar!

Dus is het zaak om, samen of alleen, een kuil te graven waarin het hete water zich kan mengen met koud zeewater. Op de heetste plek kan je niet op het bubbelende en stomende zand staan, dus Jiska zet de schep erin om de kuil met het heetste water te voeden. Regelmatig komen er nog grote golven op die zelfs de diepste kuilen (van de Duitsers) en de hoogste dijken (of ze nou door Hollanders zijn gemaakt of niet) wegspoelen. Zelfs kinderen (!), tassen en schoenen worden over het strand geslingerd. Laagtij blijkt een ruim begrip. Het mag de pret niet drukken, er wordt collectief genoten van (weer) een bijzonder natuurfenomeen!

Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten