Aan de rand van de kleine slotgracht rond Banteay Srei, één van de meer afgelegen tempels, maar niettemin deel van de regio dat de beroemde Angkor Wat behelst, maak ik een korte filmopname. Het is een ontspannen plek. Kleine waterspinnen cirkelen om elkaar heen aan de rand van het water; het lijkt op een eindeloos potje tikkertje.
Aan de overkant van het water, kuieren toeristen rond de muren van de tempel in de hitte van het droogseizoen. Ze hebben de bijzondere snijwerken binnen de muren gezien, die de meeste tempelgebouwen bedekken en zijn op zoek naar meer, naar buiten gelokt door het vage weerklinken van traditionele Khmer muziek dat tot over het water van de slotgracht reikt. Het komt ergens van achter de tempel.
Vanuit het niets, komt een Cambodjaans jongetje op me afrennen. Op het tempelterrein hangen een hoop arme kinderen rond, om geld te ontlokken uit de zakken van empathische toeristen, meestal voor hun vaders en moeders. Ansichtkaarten verkopen is een gewoon beroep voor een kind van zijn leeftijd, maar het lijkt er niet op dat hij ze verkoopt.
Sterker nog, hij lijkt niet bijzonder in mij geïnteresseerd. Het is eerder mijn camera, naast mij opgesteld voor dit shot, die zijn aandacht trekt. Mij voor het grootste gedeelte negerend, loopt hij in de richting van het apparaat. Ik leg mijn hand op zijn ronde buik als hij probeert voor mij langs te lopen, wat de camera buiten zijn bereik houdt. Hij begrijpt en accepteer het gebaar en neemt een stap terug.
Nu is zijn aandacht getrokken door het spel in het water en secondes later besluit hij deel te nemen aan het plezier. Als Godzilla waadt hij door het water, geknield met zijn handen voor zich uit, om de spinnen in het ondiepe water te vangen. Ik ben een dankbare toeschouwer van de vrijheid en ontspanning waarmee hij door het leven gaat; mij, of wie dan ook, negerend, die hem weerhoudt van het één of ander.
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
