De weg naar eindeloos roadtrippen

In 2013 gingen we op reis. Elk met een backpack. We vlogen naar China en vervolgden de reis met treinen, bussen, boten en meer vliegtuigen. Tot we in het voorjaar van 2014 een droom van Jiska waarmaakten: we huurden een camper in Nieuw-Zeeland. Om eens te proberen. In 6 weken verkenden we het Zuider- en Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Daarvoor huurden we een klein busje van Escape campervans. Het busje had een eenvoudige inbouw, was makkelijk in het gebruik en bleek een fantastische manier van reizen mogelijk te maken: op eigen houtje, in ons eigen tempo, waarheen we maar wilden, veel buiten en veel samen.

Die roadtrip smaakte naar meer. Wellicht ook daarom leek het ons wel wat om een roadtrip door Mongolië met een Russisch busje te doen. Er zijn ook weinig andere mogelijkheden om in ‘slechts’ drie weken een aanzienlijk deel van het uitgestrekte land te zien. Asfalt lieten we al snel achter ons. De woestijn was één grote gravelweg. We reden van yurt naar yurt, of zetten zelf een tentje op in the middle of nowhere. We waren zomaar een droom binnengereden.

Korte tijd na die reis van 9 maanden kochten we van het geld dat we overhielden een leuk Volkswagenbusje. We knapten ’em een beetje op en hadden desondanks flinke pechgevallen. Het weerhield ons er niet van om met deze camper een onvergetelijke rondreis door IJsland te maken. In de jaren die volgden reden we de camper van Marokko tot de Noordkaap. Dat we nooit zeker wisten of de camper de bestemming zou bereiken hield ons niet tegen, maar begon wel te slijten. Net als het vele rijden. We verkochten deze camper en reisden een paar jaar op andere manieren.

Auto’s kwamen steeds vaker voor in de reisplannen. In Canada reisden we met een Jeep, in Costa Rica met een 4×4. Daarbij namen we een tent mee. In Namibië huurden we een Toyota 4×4 met daktent. Het leverde telkens mooie roadtrips op en wakkerde het vuurtje voor vanlife weer aan. We begonnen weer uit te kijken naar reizen met een camper.

Zo kwamen we eind 2018 tot de aankoop van een Toyotabusje, waar we het nodige inbouwde om erin te kunnen reizen én werken. Met die bus reden we in 2019 en 2020 van Shetland tot Marokko. Onderweg werkte ik, Jiska was een jaar vrij. Het experimentele karakter begon er al een beetje af te raken. Het werd een levensstijl die ons wel kon bevallen, mits we de plek en het reistempo een beetje naar onze zin hadden. Toen we terugkwamen in Nederland met covid op onze hielen, hadden we nog geen genoeg gekregen van dit soort reizen.

De afgelopen jaren deed de camper vaker dienst als verhuis- en klusbus, maar ondertussen hebben we ons ook voorbereid op nieuwe reizen met deze camper. Zorgvuldig en met wat geduld pasten we onze manier van leven aan om onze dromen waar te kunnen maken. Zo kunnen we binnenkort allebei ons werk doen vanuit dit campertje, zodat we voor onbepaalde tijd weg kunnen. De reisbestemming? Ook nog onbepaald.