Terwijl het eindeloos reizen ons langzaam ontglipt, passeert in een hele nieuwe context bijna ongemerkt de laatste dag van een jaar rond reizen met de camper. Het gebeurt terwijl we nog even ‘gewoon’ elke nacht in onze camper slapen. Een jaar vol nieuwe ervaringen blijkt voorbijgevlogen. Het lijkt waar: time flies when you’re having fun!
De fotowand die we ín de camper al hebben kunnen vullen met foto’s van het afgelopen jaar, helpt ons gelukkig nog een paar dagen om de mooie herinneringen dichtbij te houden. Daarvan zijn er genoeg, teveel om op te noemen. Ze zijn goed voor regelmatige flashbacks, van willekeurige momenten uit de reis die ons opeens in gedachten terugbrengen op de mooiste bestemmingen.
Al bezochten we uiteindelijk ‘maar’ zeven landen, we kwamen daarin op bijzondere plekken die we graag wilden zien. Als we weer eens een blik op een wereldkaart werpen, worden uithoeken in het ‘kleine’ Europa nu gekleurd door het feit dat we daar zelf waren. Dat is eigenlijk het mooiste souvenir, al is een serie magneetjes, één voor elk land dat we in onze campers bezochten, ook een leuk aandenken.
De herinneringen zijn zo ook aardig te categoriseren. In een zomer in het Verenigd Koninkrijk, het najaar in Zuid-Europa of overwinteren in Marokko. Al helpt dat om grofweg grip te houden op een jaar vol avonturen, er blijft ook genoeg gelegenheid om ongemerkt verstreken weken ‘kwijt’ te raken als we er niet af en toe op terugblikken.
De grote lijnen zijn makkelijk op te sommen, maar de echte mooie herinneringen zijn een aaneenschakeling details om even bij stil te staan. Dat wisten we, maar we kregen het pas in Portugal weer onder de knie om wat rustiger te reizen. Daarvóór trapten we het gaspedaal met grote regelmaat in. We vraten kilometers. Niet ondoordacht overigens, want het bracht ons op een droombestemming: de Shetlandeilanden, vanaf wat we bedacht hadden als de noordelijkste bestemming van dit reisjaar, Schotland en de North Coast 500.
De tijd drong om op onze schreden terug te keren. Zo bewees een prachtige maar regenachtige week in Cairngorms National Park. We kwamen kort in Nederland en reden via Zuid-Frankrijk vlot door naar Barcelona om een vlucht te halen die ons twee weken van het inmiddels vertrouwde camperbusje scheidde. Het voelde dan ook als een soort vakantie om twee weken te duiken op Tenerife.
Overwinteren in het zuiden van Europa werd daarna sneller dan gedacht vaak een natte aangelegenheid. Gelukkig lagen de herinneringen aan de manier waarop Britten met slecht weer omgaan toen nog vers in het geheugen. We lieten ons niet gek maken en kregen bovendien gezellig bezoek in Spanje en Portugal. Die gedeelde herinneringen zijn misschien wel het allerleukst, omdat je ze bij thuiskomt weer letterlijk deelt.
Wel relaxt was het daarna om zomers weer te vinden in Marokko. Niet direct natuurlijk; in Chefchouen regende het onafgebroken voor meer dan 24 uur, de blauwe stad verloor haar charme wat ons betreft niet, maar het gaf ons wel een duwtje richting de betrouwbaar droge woestijn. De uithoek waarin Figuig ligt lonkte. Elke verwachting werd overtroffen. We vonden ons aan het einde van de wereld in een dorpje waarin de tijd heeft stilgestaan.
Dichterbij Agadir kwamen we zo niet, terwijl we daar uiteindelijk wel wilden uitkomen. Dus doorkruisten we Marokko op een roadtrip van ruim 1200 kilometer waarvan we een groot deel nog eens dunnetjes zouden overdoen om ook familie te laten meegenieten van dit prachtige land en de bijzondere plaatsen bij de Sahara. Niet voordat we de camper zover de Hoge Atlas inreden dat we een 4×4 weg moesten bedwingen.
Daarna leek ons een verblijf aan de meer toeristische kust van Marokko wel verdiend, ook al was dat even wennen tussen de pensionado’s. In de zee kreeg ook Jiska de smaak van het surfen te pakken. Het maakte van drie weken in Imsouane een gouden tijd, waarvan we bovendien een weekje deelden met vrienden. Tegelijkertijd konden we bijna niet wachten op het bezoek dat van één van de laatste weken in Marokko een herinnering zou maken die het toppunt bleek van het hele jaar. Met hen vraten we opnieuw kilometers onder de warme zon, van het strand bij Agadir tot de hoge zandduinen in de woestijn, met als belangrijkste doel een ritje op een kameel.
Een geplande terugreis naar Nederland werd gevolgd door corona en dát gooide roet in tajine. We wisten er al snel weer wat van te maken in eigen land en ontdekten genoeg nieuwe plekken, waarvan een enkele beslist vaker bezocht gaat worden de komende jaren. In de tussentijd kijken we ook uit naar gelegenheden voor kleine reisjes. Daarover ga je vast weer meer lezen als ‘t zover is. Voor nu nog eens bedankt voor het meelezen!
Gerelateerd
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
