Speelgoedgeld in Hanoi

Vanaf Kathmandu vliegen we naar Kuala Lumpur, om Maleisië alvast aan te tikken. We slapen daar op een bank (niet gedacht dat Jiska dat kon) en vliegen dan naar Hanoi in Vietnam, de volgende bestemming!

In Vietnam zijn we direct miljonair. We pinnen (slechts) twee miljoen Vietnamese Dong (€ 69) startgeld. De briefjes voelen als plastic en hebben doorzichtige vlakken. Het is net speelgoedgeld en ons verblijf in Hanoi misschien dan wel een potje Monopoly.

We weten in ieder geval één straat met een hotel. Voor Nepalese begrippen is dat misschien wel de Kalverstraat; voor Vietnamese begrippen is het een prima prijs om voor $15 een ‘double room’ met ‘attached bathroom’ te krijgen. We rusten een nachtje lekker uit, om bij te komen van het vliegen en de tijdsverschillen (nu 6 uur met Nederland).

Als we wakker worden zijn we ‘Start’ al bijna gepasseerd; het is de telefoon op onze kamer die ons wekt. Aan de lijn een medewerker van het hotel: “Breakfast is ready, you have 30 minutes”. Helaas geen woord over salaris, maar we worden wel naar de overkant van de straat geloodst, waarover de scooters in een onafgebroken stroom passeren. Goed asfalt trouwens, dat was in Nepal wel anders.

Een half uur is ruim voldoende om het ontbijtbuffet op bijna criminele wijze te plunderen. We hoeven niet naar de ‘Gevangenis’, alles mag; we hadden trek. Met een volle buik maken we plannen voor de komende dag(en). We denken over trips in de omgeving van Hanoi (Ba Be National Park, Bac Ha, Ba Vi National Park), maar houden het even op een wandeling door de stad.

Vanaf Hoan Kiem Lake lopen we de stad in voor een lunch. Vietnam, zo is ons verteld, staat bekend om haar heerlijke eten. Dat geldt in ieder geval voor deze lunch. Op de details gaan we later nog eens in, voor nu is het genoeg om, na Nepal, weer eens een heerlijk bord vol groenten te zien!

In Nepal liepen we te vaak, op z’n Hollands, aan de rechterkant van de weg, terwijl daar links gereden wordt. Dat we toch wel een beetje ingeburgerd zijn de afgelopen 5 weken, merken we hier snel. Onhandig staan we af en toe oog in oog met de Vietnamezen om te bepalen hoe we elkaar gaan passeren. Daar is ook eigenlijk net te weinig ruimte voor, maarja – de stoepen staan vol met scooters.

We komen uit bij de ‘Groote Markt’, hier de Dong Xuan Market. Een gebouw ter grote van een compleet huizenblok, drie verdiepingen hoog, is niet groot genoeg voor alle kraampjes en waren. Al op het plein voor het gebouw wordt verkocht: de voorste helft van een nog levende vis, of een net doodgeslagen en gevilde kikker. Als kinderen staan we vol verbazing te kijken hoe de handel verloopt. Dan zet Jiska opeens snel vijf stappen achteruit. Op de scooter naast haar, ziet ze nu, ligt een net vol met nog meer (levende) kikkers. We gaan!

Elke straat in deze wijk biedt iets, de namen hebben we niet bijgehouden. Er is een straat met manden en matten, met schoenen en slippers, met sieraden, met smederijen, met snoep, met spiegels, met zijde en met speelgoed. De straat met kruiden kunnen we helaas niet vinden en die met grafstenen hebben we gemist. Straatverkopers missen we niet, maar niet omdat ze ons aanspreken. In deze wijk richten ze zich op de winkeliers, niet de winkelaars. Komt best uit; in Nepal hebben we er genoeg gesproken.

Bovendien hebben we al een straat. Daar taaien we naar af, om in ons hotel het definitieve plan voor de komende dagen te gaan maken: met de scooter naar ‘Vrij Parkeren’!