Eindeloos samen reizen

Ook al hebben we elk onze eigen baan, heel verschillend werk en een andere werkgever, toch zijn we de afgelopen maanden collega’s geworden. Dat we onze werkplek delen ligt daar slechts aan ten grondslag, want terwijl we werken, werken we juist zoveel mogelijk langs elkaar heen. Jiska heeft altijd videocalls, waarvoor ik mij afsluit met oordopjes in. Als ik ook eens moet bellen, moet dat juist als Jiska géén call heeft. Anders zouden we elkaar storen.

Juist rond de werktijden werken we samen. We zoeken een goede werkplek en maken de camper klaar om te werken. En we proberen een ritme te ontdekken; om de noodzaak van het werken in te passen in een leven van reizen en bovenal veel vrijheid. Of andersom, om het verlangen naar betekenisvol werk te combineren met een vrij bestaan. We gebruikten onze digitale agenda’s om onze planningen van dag tot dag zonder veel overleg uit te kunnen lijnen, maar overlegden veel over welke momenten dan écht vrij zouden moeten zijn. Gaandeweg vonden we patronen die ons nu goed bevallen.

Het werk stopt echter nooit precies aan het eind van een declarabel uur. Beiden hebben we regelmatig nog wel wat te overdenken terwijl we eigenlijk vrij zijn. We vinden onszelf juist dan op elkaar aangewezen als collega’s. We helpen elkaar door te sparren, of juist door de ander uit het werk te halen. Maar vaker iets er tussenin. Omdat we inhoudelijk niet écht collega’s zijn, kunnen we elkaar maar tot op zekere hoogte helpen bij vragen over het vak. Daarbij komt dat het niet elk moment lukt om mentaal voldoende beschikbaar zijn om elkaar helemaal te kunnen helpen. Vaak is het echter al genoeg om je verhaal kwijt te kunnen.

Daarbij is balans belangrijk, omdat het risico bestaat dat we het buiten het werk alleen nog over het werk hebben. De overdenkingen nemen we immers geregeld mee op de activiteiten die we graag naast het werk plannen. Het is dan makkelijk om nog uren over werk te babbelen. Want, zo merken we, feitelijk doen we bijna alles samen. Van ontbijt tot avondeten, wandelen, fietsen, zwemmen, duiken en kanoën, de boodschappen, autorijden en tv kijken; we kiezen er niet vaak voor om iets helemaal alleen te doen. En ook al gaat het dan in de gesprekken natuurlijk niet uitsluitend over werk, er komt wel vaak werk ter sprake.

We krijgen ook de kans om elke dag op elkaars werk te komen kijken. Jiska kon dat al vaak bij mij, omdat ik al jaren thuis werk. Nu kan ik dat ook vaak bij haar. Dat is uniek, want het geeft ineens zicht op een specialiteit die ze al jaren heeft ontwikkeld juist wanneer ik er niet bij was. En ook al krijg ik natuurlijk niet alles mee, het is genoeg om te kunnen bewonderen hoe goed ze in haar werk is. Dat is bijzonder leuk om te zien.

Pas als we ons na de laatste reis weer een tijdje onder de mensen vinden, begint te dagen hoe bijzonder het eigenlijk is, dat we zoveel samen zijn geweest. We maken onwillekeurig vergelijkingen, met andere mensen en levensstijlen waarin partners meer hun eigen leven leiden. Maar belangrijker: we merken dat we de eenvoud van het leven waarin we grotendeels uitsluitend op elkaar aangewezen zijn op veel momenten het prettigst zijn gaan vinden. Dat is vooral omdat we juist dan het meest ons eigen gang kunnen gaan, alleen met elkaar. Dat geeft weer eens iets anders om over te sparren dan werk. En we gaan onze draai daarin vast nog beter vinden!