Forcefeeden, noemt André het. En hij heeft wel een punt. Al is van een negatieve connotatie noch in André’s uitspraak noch in de praktijk sprake. Nasi kan ik eten als een bootwerker en Jiska vindt de visballetjes net van die vegetarische balletjes van de AH. We eten bij de buren. Een Sinhalees gezin.
Wel of geen hand om kennis te maken? Ik steek ’em maar gewoon uit en krijg een slap handje terug. Ik denk dus van niet, maar Jiska volgt al mijn voorbeeld. Er worden vrolijk handen geschud. Tegelijk worden we doorgeloodst naar de kamer waar het eten al klaar staat. De borden gepakt worden we aangemoedigd om op te scheppen. André waarschuwt: “niet te enthousiast rijst opscheppen”. Zonder bestek kan het wel even voor je dat ophebt. Alsof ze hem verstaat wijst de buurvrouw trots op een bestekbakje met lepels; aan alles is gedacht!
Toch zuinig opscheppen. Dat lijkt ons wel zo beleefd. Bovendien eet niemand van de familie mee. Ze kijken toe hoe wij het eten opsmullen of wegwerken. Dat is hier de gewoonte. Vooral de curry is erg pittig. De kip erin is wel lekker, en/of vis… ‘t smaakt naar kip… “Hondai!”: “Good!”. Voor we het weten hebben we met bescheiden protest al een tweede en derde portie op ons bord. En een beetje dooreten, want het ijs is al uit de vriezer en dat hoeft hier maar vijf seconden te staan om zachter dan schepbaar te worden. Lekker! Pistache-ijs, gokken we.
De buurvrouw blijkt, net als Jiska, ook lerares. Al twintig jaar. Klassenfoto’s met kinderhoofden die met net de verkeerde verhoudingen op kinderlijfjes zijn gephotoshopt getuigen van haar ervaring. Er zitten jongetjes tussen met rokjes, maar gelukkig geen lijfjes zonder hoofd of lijfjes met twee hoofden. We lachen er vrolijk om terwijl we nog een banaan en een oilcake krijgen toegestopt. André’s banaan verdwijnt in zijn zak. De extra maag voor toetjes blijkt ook een bodem te kennen. We maken nog wat foto’s van het hele gezelschap en zoeken dan een kans om weer te vertrekken.
Imke introduceert me daarom, heel tactisch, nog eens bij Sunil, de man des huizes. Op weg naar hem leggen we de eerste meters af richting buiten. Met Sunil ben ik morgen verantwoordelijk voor het zaklopen bij de Nieuwjaarssportdag die Turtle Watch Rekawa organiseert. Imke praat vrolijk met hem in het Sinhalees. Hij zal niet veel Engels kunnen, maar lachen gaat hem beslist goed af. Dat wordt nog wat!
Laatste berichten
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
