De wekker gaat 14 april al om half 7, want om precies zevenendertig minuten over zeven worden we in de nabijgelegen tempel verwacht. We hebben de tijd hard nodig, want hoe draag je als man eigenlijk een sarong? 
Volgens de gebruiken heeft Jiska de dag ervoor het laatst haar haren gewassen. Dat doe je nog één keer in het oude jaar. We offeren op het moment dat het oude jaar afloopt dus fris en fruitig een lekker bord rijst met curry en andere bijgerechten door één voor één op te scheppen.
Je zou verwachten dat we daarna het nieuwe jaar ingaan, maar de Hindoeïstische jaarwisseling omvat een neutrale periode die we voor het gemak ‘no-year’ noemen. Op onze knieën doen we mee met een minikerkdienst voor een beeld van Buddha. De monnik dicteert, de Sinhali herhalen. Ik schiet bijna in een spirituele stemming, maar dan is het alweer voorbij. Het is de gewoonte no-year vooral door te brengen met nietsdoen.
Om precies 10:17u. wordt, bijna synchroon met de publieke TV zender, een vuur aangestoken in de woonkamer. Ja, in de woonkamer en nee, er is geen openhaard. Op een golfplaat, die de vloer moet beschermen, steekt Mama Daisy onverschrokken, en giechelend om onze verbazing, het vuur aan. Binnen de kortste keren staan wij met tranen in onze ogen. Van het lachen om deze hachelijke traditie en de verstikkende rook die de het huis vult. Op het vuur wordt kokosmelk aan de kook gebracht en op het moment van koken begint Daisy te klappen. Suba aluth awuruddak wewa: gelukkig nieuwjaar!
Dan, (geheel in Sinhalese stijl?) tot 11:05u. weer niets doen. Dat valt voor ons Westerlingen nog niet mee. Niet eerder dan precies op tijd mag André – man of the house – het ontbijt aanvangen. In zijn eentje; wij moeten buiten wachten. De kans om (te) veel te eten geven we hem niet. Een foto en dan samen lekker eten. Daar hadden we wel trek in inmiddels!
Met een gevulde maag volgt nog één ritueel voor het nieuwe jaar weer ‘gewoon’ geleefd gaat worden. Daisy wikkelt voor ons elk 50 rupees in een blad en geeft ons ieder dat cadeau. In ruil, want het gaat om het ruilen, geven wij wat geld in een blad terug. Met m’n Nederlandse kop kan ik niet helpen op te merken dat Daisy zeker aan het langste eind trekt met dit ritueel. En terecht! Wat een bijzondere ochtend maken we mee onder de hoede van deze lieve, schattige, aanstekelijk lachende en bovenal supergastvrije Sinhalese weduwe!
