Hoogtepunten van Lima

Maar eerst door de douane met een lange rij medereizigers die vlotjes doorgewerkt wordt door het personeel dat ons voortmaant met armgebaren en een geroepen “¡Avance!“. Geld van de lokale munt Sol regelen we niet direct op het vliegveld, in tegenstelling tot hoe dat gaat bij veel andere reizen. Wel koop ik een simkaartje van PeruSIM dat een balie heeft op het vliegveld met een prima aanbod voor reizigers.

We worden verzameld met een bordje van de reisorganisatie en treffen dan al enkele bekenden en nu iets meer vermoeide gezichten uit het vliegtuig, die nog niet allemaal een naam krijgen; dat komt later wel. In een minibus worden we naar het hotel gebracht. Onderweg stelt de reisleidster zich door de microfoon voor en krijgen we wat eerste – vooral praktische – informatie, terwijl wij onze aandacht getrokken voelen door alles wat de bus passeert; van uitzicht langs de kust bij Lima tot het chaotische verkeer.

Het geboekte hotel bevindt zich in Miraflores, een rijkere wijk in Lima, waar tevens de hoogst aangeschreven eetgelegenheden te vinden zijn. We zijn echter goed verzorgd met maaltijden en snacks door KLM en leven inmiddels op de Nederlandse klok al diep in de nacht. Bovendien zijn we nog steeds Peruviaans platzak. We zoeken dus na een welkome douche ons bed op in een keurig verzorgde hotelkamer.

Nieuwsgierig openen we de volgende ochtend al bij het eerste licht de rolgordijnen. Van een aantrekkelijk uitzicht is door bebouwing en de altijd grijze luchten boven Lima echter nauwelijks te spreken. We moeten op pad om wat van de stad te zien. Daarvoor is vandaag een stadswandeling langs de hoogtepunten van Lima met een gids geregeld. Na het ontbijt meldt ze zich. Ze heet Géraldine en gaat ons met een innemende glimlach te voet voor naar het dichtstbijzijnde busstation van de Metropolitano: een busnetwerk dat sinds 2006 de reistijd in de door files geplaagde stad met tweederde verkort.

De rit gaat snel, al houdt de chauffeur voor onze groep de deuren merkbaar wat langer open dan voor de Peruviaanse forensen; zij missen beslist vaker de bus, al rijden er zoveel dat dat geen ramp is. We vinden ons zo ineens aan de zuidelijke rand van het historisch centrum, waar Géraldine het indrukwekkende paleis van Justitie en het Italiaans kunstmuseum aanwijst, naast de eerste echte hoogbouw van de stad: de Torre de Lima: een bescheiden wolkenkrabber van 109 meter hoog en een goed herkenningspunt voor kersverse wereldreizigers.

Die is wel opvallend op een plaats met aanzienlijke seismologische activiteit. De gids wees ons daarom ook al op borden die op publieke plaatsen de veiligste plekken aanwijzen voor in het geval van een aardbeving. In gebouwen vind je die onder de sterkste delen van de constructie. Toch kun je in alle gevallen beter buiten zijn, wat we in het voetspoor van Géraldine ook bijna de hele ochtend blijven.

Ze leidt ons langs Plaza San Martín naar Gran Hotel Bolívar: het eerste grote hotel in Lima, geopend op 6 december 1924 ter herinnering aan de beslissende strijd voor de Peruviaanse afhankelijkheid 100 jaar eerder. De geschiedenis gaat verder over bijzondere gasten en het is wel aardig dat we door de lounge tot de receptie naar binnen kunnen, zodat we ook de koepel met glas in lood kunnen zien.

Om de hoek bij het hotel zitten verschillende zogenaamde casa de cambio: wisselkantoortjes die hun koersen aanprijzen en zich bewijzen als de beste aanbieders van de lokale munt. Binnen leveren we euro’s in, die door vele handen naar een hand uit een gat in de muur gaan, waaruit even later de nodige soles terugkomen. We controleren de biljetten op hun kwaliteit en kwantiteit voor we de transactie voltooien en onze weg vervolgen.

Langs de toeristische route op weg naar het Plaza Mayor is het enige andere gebouw dat we binnengaan de Mercado Central: een markthal met versproducten. Prominent opgehangen zijn de koeienmagen en andere nog zeer herkenbare delen van, of nog grotendeels complete, geslachte dieren. De messen slaan om ons heen neer op het vlees en een zaag gaat door een bot heen. Een proeverij doen we gelukkig op een ander deel van de markt.

Tussen de fruitkramen krijgen we elk een vorkje uitgedeeld om uit een serie schaaltjes telkens een ander stukje exotisch fruit aan te prikken, van tuna – Peruviaans voor cactusvijg – tot lucuma (goudappel) en ook lampionvruchtjes (aguaymanto), zoals we die kennen als garnering van toetjes. Tot slot knallen we uit een klein bekertje nog een shotje maracuyá (passievrucht) achterover, voor we de passage tussen de kramen weer vrijmaken door onze weg te vervolgen.

Die leidt langs verschillende musea waaronder het gratis Museo Central Mucen en Museo del Convento de San Francisco, waar in laatstgenoemde ook catacomben te bezichtigen zijn. We stippen ze aan als opties voor een middagprogramma. Verder is het gevels kijken, wat de moeite waard is, zeker bij gebouwen uit de koloniale periode met mooie uitgebreid bewerkte houten balkons. We kijken wel raar op als op één van die balkons een gier neerstrijkt.

Langs het parlementsgebouw en het presidentieel paleis begeven we ons tot slot naar het Plaza Mayor. Bij het hieraan gelegen overheidspaleis moet omstreeks 12 uur de wissel van de wacht plaatsvinden. We zijn nog net getuige van de fanfare die een verkorte ceremonie afsluit. Dat heeft waarschijnlijk te maken met een protest dat in de stad plaatsvindt, dat we al door de straten zagen gaan en waarvoor verschillende plekken ook afgezet zijn met hekken. De kathedraal van Lima passeren we daarna op weg naar een goede lunch bij El Meson del Inca aan een zijstraat van het plein.

Daar beraden we ons ook over het middagprogramma. De groep splitst zich op naar voorkeur. Met 6 man gaan we op zoek naar een taxi die ons door de stad naar het Museo Oro del Peru brengt; het goudmuseum, dat op een beetje een onhandige plek blijkt te liggen. De chauffeur wil er – na wat onderhandelen onder leiding van ons meest temperamentvolle groepslid – wel heen; lachend over de gang van zaken stappen we in om vervolgens een kleine 1,5 uur de Lima experience te krijgen: laveren tussen rijen dik aan auto’s die worden gereden zoals Nederlanders fietsen.

Bij het museum wil de chauffeur wel wachten voor de vervolgrit, wat ons een wat lange wachttijd lijkt, maar de chauffeur weet dat we sluitingstijd al naderen. Het wordt dus een flitsbezoek, waarbij we toch de mooiste gouden en andere overblijfselen uit de Incatijd kunnen vinden en ook het zwaard van Pizzaro – de Spaanse conquistador die het Incarijk veroverde – krijgen aangewezen.

Na nog een filerit – dit keer door Miguel opgeleukt met El Condor Pasa op de panfluit – en een diner in de buurt van het hotel, verwerken we de indrukken van de hoogtepunten van Lima met een goede nachtrust die ook als welkom medicijn tegen de lichte jetlag dient.