Hoogteziekte in het Annapurna gebergte

We vermijden hoogteziekte in het Annapurna gebergte door een goede route voor het Annapurna Circuit te volgen. Zo kunnen we het klimmen naar grote hoogte een stuk rustiger aanpakken dan in Tibet. De ervaring van hoogteziekte in Tibet nemen we mee. En dat scheelt ons last van hoogteziekte in het Annapurna gebergte.

We raken wat sneller buiten adem tijdens de 16 daagse wandeltocht naar 5416 meter hoogte in het Annapurna gebergte, maar lossen dit op met de zogenaamde ‘rest step’, een wandeltechniek waarbij je bij een stap naar boven het kniegewricht van je achterste been heel even ‘op slot’ zet, zodat je gewicht op je skelet rust, niet op je spieren. Met deze pas worden we steevast ingehaald door iedereen, van toeristen tot Nepalese porters, de laatste soms zelfs met een vijftal kratten cola op hun rug. Confronterend, tot we hen weer passeren bij het eerstvolgende rustpunt; we lopen langzamer, maar houden dat langer vol. Een constant rustig ritme bevalt ons het best.

Net als in Tibet, zorgen we ook in het Annapurna gebergte dat we zo veel mogelijk drinken. Een liter per 1000 hoogtemeters, plus een liter extra. Op 4000 meter hoogte moeten we dus al 5 liter per dag drinken. Daar komen we niet aan. Allereerst omdat vijf liters per dag drinken simpelweg heel veel is, ten tweede omdat we niet zoveel water voorhanden hebben. In onze tassen dragen we vier flessen voor ons tweeën mee, genoeg gewicht voor een klim, maar slechts goed voor 3 liter per persoon. En hoe hoger we komen, hoe duurder het water wordt. Een fles mineraalwater kost op het hoogste punt ruim 10 keer zoveel als lager in het gebied!

Om aan meer water te komen, maken we smeltwater schoon met chloortabletten. Dat levert liters ‘zwembadwater’ op. Goed voor de hoogteziekte, maar moeilijk weg te krijgen. Dat maakt het nog eens lastiger om aan onze liters te komen. Aan het eind van de dag vullen we in het guesthouse het tekort aan met een pot hete thee of een bord soep. Populair is de knoflooksoep, schijnbaar een remedie tegen hoogteziekte. Preventief volgen we het klimschema uit de Lonely Planet, waarin ook rustdagen zijn opgenomen, om te acclimatiseren. We voelen ons prima; het meeste ‘last’ hebben we van droge lippen, wellicht door de scherpe zon op deze hoogte.

Het meest last van hoogteziekte in het Annapurna gebergte, hebben we op het toilet. Medereizigers die het slechter hebben, krijgen last van diarree. De eenvoudige toiletten – met name de toiletten die niet veel meer voorstellen dan een gat in de grond – geven een ongecensureerd laxatierapport. Bij de mensen die door de hoogte hun eetlust verliezen kijken we het eten van hun borden. Zelf hebben we trek voor vier. In Yak Kharka geven we één van onze zuurstofflessen uit Tibet aan een Zwitser die het duidelijk harder nodig heeft dan wij; hij laat een heerlijk bord spaghetti bolognese staan!

Zo bereiken we een hoogte van 5416 meter zonder last van hoogteziekte in het Annapurna gebergte. Een prestatie waar we best een beetje trots op zijn.