Inburgeren in Egypte

“Hello!” roepen Egyptische verkopers ons steevast toe, als ze vanuit een verdekte opstelling tevoorschijn komen om ons een winkeltje of restaurant binnen te lokken. “German? Swiss?”, ze kunnen een heel rijtje landen afgaan, maar hebben het tot noch toe nooit goed. Het lijkt erop dat hier weinig Nederlanders komen. Of toch; als we onze oorsprong verklappen komt ‘ie: “Kijken, kijken!”, maar voor het gemak laten ze ‘niet kopen’ nog maar even weg. We moeten ze toch teleurstellen.

We kunnen het de locals moeilijk kwalijk nemen als ze zichzelf van wat gezond opportunisme bedienen. Er is makkelijk wat aan ons te verdienen, omdat voor ons hier alles juist weer goedkoop is. Op aanraden van de taxi chauffeur doen we boodschappen in het supermarktje onder ons appartement, waar ‘fixed prices‘ gelden en dus niet onderhandeld hoeft te worden. Met eten voor een paar dagen komen we nauwelijks boven de 10 euro uit.

Om de kosten van banktransacties laag te houden haalden we uit een pinautomaat op het vliegveld het maximale bedrag; een portemonnee vol biljetten van 200 Egyptische ponden. Elk biljet is goed voor zo’n 6 euro – afhankelijk van de koers die je hanteert (ook daar zijn de Egyptenaren creatief mee). We moeten dus wisselgeld krijgen in de supermarkt. Als de caissière er niet helemaal uitkomt met de biljetten, doet ze een greep in een bak en krijgen we het restje in snoepjes uitbetaald.

In andere winkeltjes dichtbij het appartement maakt het verschil dat we ‘uit de buurt’ komen. Weer een tip van de taxichauffeur: groet bij het binnenkomen met ‘Assalamu Alaikum’. De jongen achter de kassa kijkt ons nieuwsgierig aan. Terwijl we het wisselgeld terugkrijgen vraagt hij door: waar verblijven jullie? Na het antwoord gaat de la van de kassa opnieuw open en komt er extra wisselgeld terug. Aha..

Vanaf ons balkon boven het straatje kunnen we de gang van zaken nog eens in alle rust van een afstandje observeren. Toeristen druppelen uit het resort aan de overzijde en doen een rondje langs de winkeltjes of een drankje en een hapje bij één van de restaurantjes in het rijtje. Voor ze goed en wel overgestoken zijn, is er al veelvuldig getoeterd door passerende voertuigen. Dat is niet zozeer naar hen in het bijzonder; voor de Egyptenaar is claxonneren minstens zo gangbaar als het gaspedaal indrukken. Voor ons is het een opgave om niet telkens in reflex op of om te kijken.

Sommigen doen er nog een schepje bovenop. Een verkoper van bomen en planten, met een witte pick-up truck vol groen in de laadbak, rijdt meerdere keren per dag langs. Het is voor ons een raadsel wie er hier een boom wil kopen, maar de pogingen zijn er niet minder om. Bij elke passage toetert hij, waarbij in aanvulling ook een belletje afgaat, dat lijkt te zijn gekoppeld aan de toeter. Ook vrachtwagens hebben allerlei toeters en bellen, het lijkt een vorm van eenvoudig vermaak op lange ritten.

Na een dag of twee hebben we alles wel voorbij zien komen, van vrachtwagens tot paard en wagen. We zien tourbussen, kleinere bussen van resorts en soms echte taxi’s, maar langs de weg wacht de Egyptenaar hier hoofdzakelijk op minibusjes die op en neer pendelen tussen deze toeristische dependance van het stadje en het ‘downtown’ Safaga. We voegen ons bij een paar wachtenden maar komen daar niet mee weg, ze ‘gunnen’ ons een plekje in een busje dat leeg is en stappen daar vervolgens zelf niet bij in. We betalen 200 pond voor die privé rit naar het stadje.

Vanuit het centrum verkennen we de winkeltjes die het stadje te bieden heeft. We doen inkopen bij een groenteboertje waar het heerlijke fruit weinig kost. Bij een bakker mogen we alles proeven en kopen we dan ook van alles wat. Tot slot nog wat nootjes, bij een snoep en notenbar. We dwalen nog wat door de straatjes en trekken al snel de aandacht van wat kinderen. De meisjes zijn vooral nieuwsgierig naar Jiska. Ze vragen “what’s your name?” en steken een hand uit om zich voor te stellen. De “100 pound?” negeren we maar even, maar met een dadel is de kinderhand ook gevuld. Als ruil gaat er een schooltasje open en krijgt Jiska een armbandje omgedaan.

Op de terugweg lukt het wel om in een gedeeld minibusje mee te mogen. Een medepassagier draait zich nieuwsgierig om en stelt zich voor. Het gesprekje biedt ons de gelegenheid om de gangbare prijs nog eens na te vragen. 50 pond is genoeg, vertrouwt hij ons toe. De chauffeur accepteert dat inderdaad zonder discussie. Als we later onze verhuurder spreken komen we te weten dat het ritje eigenlijk nog geen 5 pond hoeft te kosten. Aha!

Dat gaan we nog eens proberen. Voor nieuw tegoed voor internet op onze Etisalat simkaart moeten we naar het winkeltje in de stad. Een taxi gaat zowaar al akkoord met 10 pond voor het ritje. We hebben het gevoel dat we het helemaal in de gaten hebben, temeer als een andere bezoeker van de winkel na het rijtje nationaliteiten het er maar op houdt dat we praktisch Egyptisch zijn; “I feel it”, houdt hij vol, zelfs als we lachend toegeven hoe het echt zit.

We doen onze boodschappen en halen gevulde broodjes af bij een populair tentje. Dan gaan we voor een taxi terug. We onderhandelen met verschillende chauffeurs. 50 pond wordt 35 en 10, maar uiteindelijk komen we terug voor niks; we delen een taxi met een local die verder moet. “Is ok” zegt de chauffeur; de 10 pond die ik wil geven neemt hij niet aan. We snappen het nog niet helemaal, maar bedanken dan maar hartelijk: “shukran!”.