Kort bezoek aan St. Catherine

geschreven door Pim op

Een opvallende naam staat midden in de Egyptische Sinaïwoestijn op de kaart: St. Catherine. Het is een trekpleister met christelijke roots, voor toeristen en pelgrims vanuit de hele wereld. We maken een kort bezoek aan St. Catherine om het klooster te bekijken, maar vooral om mooi te wandelen in de bergen.

Het Sint-Catharinaklooster is één van de oudste en beroemdste kloosters ter wereld. Het is verbonden aan het Bijbelse verhaal over Mozes. Al vanaf de 3e eeuw wordt geloofd dat hier zich ooit het Bijbelse brandend braambos bevond, van waaruit God tot Mozes sprak. Er werden een kapel en daaromheen een versterkt klooster gebouwd, dat – als het open is – te bezoeken is.

Ook bij de hedendaagse realiteit van toeristische bezoeken, is het klooster strategisch gelegen op het pad naar de top van de berg Sinaï (ook wel: de Mozesberg) waar – volgens het verhaal; de precieze locatie is niet zeker – Mozes van God de Tien geboden ontving. Je kan er niet omheen bij een beklimming op de berg. Ook omdat je bij een wandeling in het berggebied verplicht een gids mee moet nemen, die stellig aanneemt dat je het klooster wilt zien.

We zijn kort in St. Catherine: en route naar Caïro verblijven we twee nachten in een kamer met gedeelde badkamer van het camp van Sheikh Mousa, dat voor €45 per nacht als zeer gastvrij volpension wordt gerund. We boeken vanuit Dahab twee keer hetzelfde bustraject van Dahab naar Caïro bij We Bus. Doorreizen vanaf St. Catherine kan alleen als er al vanaf Dahab een plek is geboekt. De bus maakt een tussenstop bij het checkpoint langs de doorgaande weg door de woestijn. Van daar regelt Saleh, de zoon van Sheikh Mousa een taxi naar het camp. Onderweg tikken we de €5 p.p. af voor toegang tot het beschermde gebied.

We hebben één hele dag voor wandelingen in het gebied. Dat is een zondag, waarop het klooster dicht is. Ongeacht is de aanname dat we de Mozesberg op willen; een populaire tocht die in groten getale doorgaans bij zonsopkomst of zonsondergang wordt gemaakt. Saleh spreekt van 100 tot 150 mensen, al ging het voor de oorlog in Gaza om 1000 tot 3000 mensen, per dag. Het merendeel zou per bus ’s nachts uit Sharm-el-Sheikh komen, de berg opgaan en dezelfde dag weer terugrijden. We moeten een beetje aandringen om hem te overtuigen dat we een heel andere wandeling willen plannen. Voor €60 kunnen we met z’n tweeën met een gids mee en uiteindelijk geldt: wie betaalt bepaalt.

Na een zonnig ontbijtje in Camp Mousa trekken we ’s ochtends met een Bedoeïenengids het dorp tussen de bergen uit. Dat is gelijk een klimmetje, zuidwestwaarts over een pas waartegen een goed pad omhoog kronkelt. Een jongen die daar met een kameel naar beneden komt is één van de weinige tegenliggers die we vandaag zullen tegenkomen. Aan de andere kant lopen we een kloof in, die in een bocht naar het noordwesten in een gestage klim naar de Abbasberg leidt. Achter ons zien we de Katharinaberg, met 2.642 m de hoogste berg van Egypte.

Met een lichte tred blijft de gids ons schijnbaar eenvoudig voor. Bij ontgonnen stukken land met amandel- en olijfbomen laat hij reservoirs en putten zien, waarin helder koud water staat, dat we zonder problemen drinken. We maken een tussenstop voor thee bij een klein bedoeïenenkamp, dat gebruikt kan worden als overnachtingsplaats op langere tochten in het gebied. We blijven tijdens de wandeling goed om ons heen kijken, want het is niet alleen prachtig door rotsformaties; we zien zo ook Nubische steenbokken tegen de steile rotsen omhoog klimmen. Te ver voor een goede foto; je had erbij moeten zijn. Er zijn ook vossen in dit berggebied, zagen we de avond ervoor bij een wandelingetje tegen zonsondergang.

Op berg Abbas staan de ruïnes van een onafgemaakt paleis van de gelijknamige historische heerser over Egypte. Tussen de restanten van muren komt uit de tas van onze gids een eenvoudige lunch tevoorschijn, bij een vuurtje voor een kop Egyptische thee. Om ons heen hebben we een panoramisch uitzicht over de Sinaïwoestijn. We zien de pieken van de Mozesberg, de Katharinaberg en de Um Shomer berg. Het is helder en we kunnen zelfs over de Golf van Suez kijken. Met de terugwandeling maken we de 700 geklommen meters weer ongedaan, om aan het eind van de dag weer terug te komen bij het camp, waar opnieuw eten voor ons wordt klaargemaakt.

We maken alsnog een bezoek aan het klooster van St. Catherine, op de ochtend voordat we de bus weer nemen verder naar Caïro. Saleh regelt dat de taxichauffeur – die ons ook naar de busstop zal brengen – z’n best gaat doen om ons het klooster in te krijgen, dat op papier die dag gesloten is vanwege een ‘holiday’. Zo geschiedde. We zien wat er in Egypte geregeld kan worden als je de goede connecties en wat cash geld hebt. Dat zal de reden zijn dat het ook op deze dag niet bepaald rustig is rondom het klooster.

Er worden onnavolgbare gesprekken gevoerd in binnenkamertjes met agenten en ander personeel dat rondom het klooster werkt. We moeten elk een tas ter controle laten zien – en de rest van de bagage vooral niet. We worden met de auto zo ongeveer tot het klooster gereden. “Ga daar maar een foto maken”, wijst de chauffeur, naar de helling tegenover het klooster. Onderwijl proberen kinderen ons allerlei souvenirs te verkopen. We wimpelen ze af met 5 pond en “Mashy, shukran!”.

Voor we halverwege de helling zijn, roept de chauffeur ons al terug: “Snel! Jullie kunnen door; betaal binnen de gids, 200 pond.” We volgen hem door de poort naar de ingang van het klooster, waar ook andere toeristen zijn. Hij maant ons even te wachten – dan juist snel naar binnen te gaan. Daar treffen we een gids, die de opdracht kent: in een kleine tien minuten laat hij ons zien wat er die dag te zien is. De kerk noch het museum kunnen we in, maar we zijn wel bijna de enigen die er op dat moment rondlopen.

We lopen langs de klokkentoren naar de put waar volgens de gids Mozes zijn vrouw Zappora zou hebben ontmoet. Erboven hangen rondom platen die het verhaal van de Exodus verbeelden. Even verder zien we de braamstruik, volgens de traditie in het klooster een afstammeling van de brandende braamstruik van de struik waarin God zich aan Mozes openbaarde. We kunnen er even op ons gemak naar kijken, maar niet te lang; zo snel als we binnen kwamen staan we ook weer buiten. Daar kunnen we alsnog de foto’s halverwege de helling maken, voor we met de bus de reis naar Caïro vervolgen.

Blijf op de hoogte!

Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Reacties

    Tycho
    3 feb 2025

    Pakkend om het avontuur te lezen, en de foto’s te zien 🙂

Reageer of stel een vraag

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Verplicht voor reageren.

Let op: Je gebruikt een oude browser met beveiligingsrisico's waarin deze website niet goed werkt.
Gebruik Chrome of kijk op Browse Happy om een nieuwe browser te installeren.