Meer in National Park Batang Ai

We worden bij een steiger opgehaald door locals aan de rand van het meer in National Park Batang Ai in Sarawak, Maleisisch Borneo. We zullen twee nachten slapen in het National Park, bij locals die hier leven in een longhouse, meer leren over de binnenlanden van Maleisisch Borneo.

We beginnen met een tocht over het meer. In lange boten met een buitenboord motor razen we over het meer. De oevers van het meer zijn onregelmatig. Op een heuvel dat over het meer uitkijkt, is het Hilton Resort te zien, dat bij de steiger al geadverteerd werd. Door hout als bouwmateriaal te gebruiken, is een goede poging gedaan om het geheel er nog een beetje authentiek uit te laten zien.

Op kaalgekapte hellingen langs het meer zijn kleine houthakkershutjes te zien. Blijkbaar betekent het label National Park niet per definitie dat het hier om beschermd gebied gaat. Er is nog een hint die hier op wijst. Op veel plekken in het meer staan dode bomen in het water en als we omkijken kunnen we zien hoe dat zo is gekomen; het meer eindigt bij een stuwdam, die het water snel heeft doen stijgen.

Veel locals hebben moeten verhuizen, op aandringen van de overheid, omdat de stroomwinning het gebied drastisch zou veranderen. Uitgestrekte jungles zijn ondergelopen en veranderd in een groot meer. Onze gastheren laten weinig los over deze situatie, maar het is duidelijk dat het geen onverdeeld succes is. Met een buitenboord motor is het in ieder geval opletten, merken we, als we de stam van een boom raken die net onder het oppervlakte staat.

Wat voor ons een mooi meer lijkt, blijkt dus gecompliceerder dan het op eerste gezicht doet vermoeden. De belangen rond dit meer zijn overduidelijk verstrengeld. Terwijl we door de jungles lopen, op zoek naar wilde oerang oetangs, weten we dat de natuur hier sterk gevormd is onder invloed van mensen en dat ook misschien de reden is dat we alleen verlaten nesten vinden. In dit geval levert het voor ons een mooi meer en electriciteit op, maar het geeft ook stof tot nadenken.