Tickets kopen om met de auto naar Marokko te gaan kan online op een goede vergelijkingssite. Daarbij is er vanaf Madrid tot Algeciras op bijna elk tankstation langs de snelweg een ticketshop. Omdat ik niet met zekerheid kan zeggen wanneer onze camper me precies in Algeciras brengt, besluit ik het in de haven aan te kijken. Vooronderzoek leert me dat rederij Balearia een goede prijs-kwaliteitsverhouding heeft. Dat helpt bij een keuze uit de vele ticketloketten in de haven. Voor €100 (€30 euro goedkoper dan online) verzeker ik mijzelf en de camper van een plaatsje op de boot naar Marokko.

De boot wordt vooral gevuld door Marokkanen die behoorlijk bedreven lijken in de informele import van gebruiksartikelen. De overbeladen auto’s zakken diep door hun veringen. Op het dak is van alles provisorisch vastgeknoopt. Tussen de dekzeilen, doeken en netten door zie ik fietsen, koelkasten en kinderspeelgoed in alle soorten en maten. Het lijkt erop dat het niet echt gebruikelijk is om met een busje naar Marokko te gaan zonder deze compleet af te laden met eigenlijk alles wat je maar kan bedenken.

Half 10 ‘s ochtends. Een half uur voor vertrektijd rijd ik de haven in. Door noodweer vaart de boot later uit. Het is dan de eerste boot die in ongeveer 36 uur vertrekt. Er zijn mensen die al die tijd hebben moeten wachten. Ik moet het dus een beetje sneaky doen, om een plekje op de boot te veroveren. Die vaart uiteindelijk om 6 uur af. Op de boot wordt de stempel in het paspoort al geregeld. Dat beperkt  de administratie aan de andere kant, ongeveer 2 uur varen later, tot het inklaren van de auto; het papierwerk regelen voor tijdelijke import van een buitenlandse auto.

Dat duurt lang. Er is veel onduidelijkheid onder het personeel en reizigers. Ik ontcijfer dat ik een groen formulier moet halen bij een kantoortje en dat ingevuld moet afgeven aan een agent die bij de auto langskomt. Hij controleert de inhoud van de auto op wapens en drones en neemt dan het vel mee voor akkoord. Dat duurt lang. Zo lang dat een collega besluit om het vol gedrevenheid over te nemen. Ook hij wil even in de camper kijken. Hij leent graag mijn zaklamp (“Do you have two?”) en breidt de lijst van verboden artikelen uit met drugs en politieke boeken. Thoreau’s Civil Disobedience ontsnapt gelukkig aan de aandacht van deze doorgewinterde douanier. Ik mag eindelijk door!

Het is dan aardedonker en ik moet nog meer dan een uur rijden naar de dichtsbijzijnde camping die ik op kaarten heb kunnen vinden. Het is fijn dat de weg goed is. De tol die dat kost kan ik met enig geluk betalen van de Dirhams die mijn schoonvader me nog op de valreep toestopte. De laatste centen daarvan gaan ook op, als fooitje aan een paar jongens die me, uit een schimmig wijkje waar ik de camping dacht te vinden, wijzen naar de échte camping, die niet op mijn kaarten staat. Daar is het, na de pittigste etappe van de reis tot dan toe, heerlijk om, zelfs platzak, welkom te zijn.