Met de bus in Nepal

Tijdens vijf weken Nepal hebben we vaak in de bus gezeten. In dit blog lees je onze ervaringen over reizen met de bus in Nepal.

Wanneer we de bus instappen bij de grens Tibet/Nepal wil de busjongen graag dat onze tassen op het dak gaan. Wij voelen daar niet veel voor en houden ze bij ons.  Zodra we vertrekken wordt het ons duidelijk waarom hij onze tassen op het dak wilde. Naast de ongeveer 50 mensen die op een stoel zitten, waaronder wij, staan en hangen er nog zo’n 50 mensen in het pad. Sommige passerende bussen hebben ook nog eens 20 mensen op het dak. Daar zit je dan. Zo’n 7 uur in een overvolle bus, rijdend over kapotte wegen en langs diepe ravijnen.

Helaas moeten wij ook een keer geloven aan een staplek. Als we met onze vieze wandelkleren een overvolle bus binnenstappen (onze bagage gaat ondertussen gewoon het dak op), wordt er door de Nepali vriendelijk naar ons gelachen. Pim vindt een mooi plekje waar hij met zijn hoofd en armen tegen het plafond steunt en ik vind toch een mooie zitplek in de deuropening. Genoeg frisse lucht voor mij, want de deur staat open, zodat er nog een paar jongens aan de buitenkant van de bus kunnen hangen.

Op weg naar Dumre besluit een stel met twee kinderen ook hun haan en geitje mee te nemen in de bus. De laatste protesteert luid in de armen van de man, terwijl twee stoelen voor ons een vrouw zit te kokhalzen terwijl ze in de weer is met haar telefoon. Ze lijkt behoorlijk wagenziek.

Een leuke plek in de bus kun je direct naast de buschauffeur vinden. Je ervaart het verkeer dan erg goed. Om de 20 meter stoppen, omdat iemand in of uit wil stappen, toeterend verkeer dat je inhaalt of tegemoet rijdt, koeien op straat en overal overstekende mensen.

We zijn één keer uitgenodigd voor een zitplek op het dak, maar deze uitnodiging hebben we vriendelijk afgeslagen.

Nu op naar de bussen in Vietnam. Waar ons ligstoelen, airco en TV zijn beloofd.