Naar een eiland in het Titicacameer

We brengen een bezoek aan twee eilanden in het Titicacameer: Amantaní en Taquile. De eilanden liggen op zo’n 1 à 2 uur varen van Puno, dichterbij het schiereiland Capachica, van waar volgens Google Maps ook boten vertrekken. Wij combineren de stad Puno en het Titicacameer en brengen eerst een bezoek aan de Uros-indianen voor we doorvaren naar Amantaní.

De boottocht naar de eilanden is op zichzelf al mooi. Het meer kleurt hier mooi blauw onder een zonnige hemel. Het verder uitvaren geeft ook een beter beeld van de uitgestrektheid van het grootste meer van Zuid-Amerika, dat we beginnen te verwarren met een zee. Van golven is echter geen sprake, hooguit wat door meer van dezelfde soort bootjes die ook dezelfde kant op lijken te gaan.

Halverwege de middag naderen we Amantaní, een bijna rond eiland met een vulkanische oorsprong. Het rijst als een aardige heuvel op uit het Titicacameer. Rondom zijn de hellingen bijna volledig ingericht op landbouw, met aangelegde terrassen. We leggen aan bij een eenvoudige pier aan de noordwestzijde van Amantaní, vanwaar we te voet verder kunnen.

Het is een kort klimmetje naar het dorpsplein, dat met een snelle blik door haar zijstraatjes met uitzicht op het meer bijna mediterraans aanvoelt. Veel tijd voor die vergissing is er niet, want we worden er onthaald door onze gastvrije hosts in traditionele klederdracht. Na een vlotte opdeling van de groep mogen we meelopen naar het huis van Gladis. Een kleine vrouw met een innemende glimlach, die ons voorgaat door één van de straatjes die van het plein af leidt.

We zijn gewaarschuwd voor de eenvoud van de homestay, maar vinden achter een voordeur een gezellige binnenplaats met een balustrade waaraan drie kamers zijn klaargemaakt voor ons deel van de groep. Daarnaast is in een gedeelde ruimte de aanleg van een toilet en douche al ver gevorderd. Stromend water is er nog niet, maar het toilet kunnen we doorspoelen met een emmer. Onze handen kunnen we wassen onder een vat water met een kraantje, waarnaast een flesje handzeep staat.

Met het vallen van de avond zijn we terug op het dorpsplein, waar in café “La Plaza” bier wordt geserveerd aan een lange tafel. Een Starlink router bedient de groep van snelle WiFi in deze uithoek van de wereld, misschien een meevaller. Toch wordt het pas echt interessant als de gids nog eens het woord neemt. Hij is ervaren en kent de vragen van de toeristen; één in het bijzonder memoreert hij: “als de toeristen niet meer zouden komen, kunnen jullie dan overleven hier op deze eilanden?”.

Het antwoord begint met een wedervraag: “waarom zijn jullie hier?”. Die gaat rond en zet ons aan het denken. Het antwoord is voor iedereen verschillend, persoonlijk. Voor mij was de zonsondergang van zo-even al reden genoeg. Ik had het Titicacameer met z’n grappige naam – bedacht ik me – vroeger altijd als een onbereikbare bestemming bedacht; op hoogte en in het binnenland van Peru leek dat te ver. De zon zien zakken boven het meer, deed me beseffen dat er een droom van me uitkwam. De gids zelf heeft ook een antwoord op zijn vraag.

Het ligt er voor onze groep wat té dik bovenop, maar de betekenis van het verhaal van gisteren zou nog vers in het geheugen moeten zitten. Hier worden kansen gepakt. Tegelijkertijd komt er ook een herder het plein op, achter een kleine kudde schapen die een ander zijstraatje in wordt geleid. Ook als we verder wandelen zien we nog die dualiteit, verdienen aan toeristen gebeurt hier nu naast het in stand houden van de oude manier van overleven. Maar een paar kinderen zitten al bij een kleedje met handgemaakte van wol nagemaakte bloemetjes.

Die mooie betonnen paden waarover we nog een fijn ommetje kunnen wandelen met prachtige uitzichten, zijn allemaal aangelegd met de opbrengsten van de entreekosten die de bewoners hebben ingesteld voor de eilanden. Daaruit is ook een huis in Puno gekocht voor de gemeenschap, waar mensen terecht kunnen die noodgedwongen tijdelijk naar het vasteland moeten, bijvoorbeeld door ziekte. Ook zwangere vrouwen kunnen daar tijdig in de buurt van een ziekenhuis verblijven, wat de risico’s flink kan verlagen.

Hogerop het eiland genieten we bij een lunch aan een lange tafel, met nóg een machtig mooi uitzicht over het helderblauwe meer, al na van alle nieuwe indrukken, voor we het pad naar beneden volgen naar de steiger waar onze boot weer vertrekt. Tegenliggers zijn locals, die met zware zakken op hun rug naar boven ploeteren. Hier had ik nog wel wat langer willen rondkijken. Het bezoek aan het Titicacameer zal me nog lang bijblijven!