Naast de goed begaanbare snelwegen in Costa Rica houdt het met asfalt al snel op. Niet voor niets wordt voor een auto huren in Costa Rica een 4×4 aanbevolen. Daar kun je schijnbaar zo ver mee gaan als je wilt, dus we nemen de proef op de som bij Uvita.
We bezoeken Costa Rica in het regenseizoen en bedenken op een druilerige dag dat een dagje in de auto zitten wellicht leuker is dan ergens hangen in één van de vele cafeetjes en barretjes in Uvita, of in de hangmat op de camping. Regen maakt de wegen natuurlijk niet beter, maar we kunnen er maar op één manier achterkomen wat dat precies betekent. Via Wikiloc zoeken we een route op die vanaf de kust de bergen inleidt
Nadat we de eenvoudige bebouwing van Uvita achter ons laten wordt de weg snel smaller, maar de route blijft duidelijk en ook zichtbaar onderhouden, we blijven ook stroomkabels en -palen zien, die waarschijnlijk ook via deze weg onderhouden worden. We zien sporen en gekapte bomen die anders de weg zouden versperren. Water heeft hier en daar wel zichtbaar effect op de kwaliteit van de bodem. Sporen van voorgaand verkeer zijn plaatselijk uitgespoeld tot groeven die met wat stuurkunst moeten worden vermeden.
De Mitshibishu met 4×4 rolt eigenlijk zonder klagen naar boven. Af en toe maken we een stop om te kijken hoe we het komende stuk gaan aanpakken. We kiezen dan een lijn voor de wielen en telkens pakt dat goed uit. We komen zo steeds een beetje verder, passeren een beekje en komen af en toe zelfs nog langs een huis, waarbij we ons afvragen hoe praktisch het is om deze rit voor een boodschap te moeten maken.
De jungle bepaalt het landschap en is overweldigend groen. Als we al enige tijd geen teken van leven meer zien en ook de gelegenheden om te keren minder worden, spreken we af om de volgende kans te pakken en om te keren. We moeten ten slotte ook alles nog terug en willen het niet te gek maken.
Bij een tweede oversteek over een iets dieper beekje is een kleine parkeerplek met plaats voor twee auto’s, op een prachtige plek, weg van de bewoonde wereld en bij een kleine waterval. Bij mooi weer een heerlijke plek, en ook dan wellicht helemaal voor jezelf, het is afgelegen genoeg om de meeste toeristen te ontmoedigen.
Dat is misschien ook wel logisch, want de rit terug blijkt iets uitdagender. Niet overal komen we zo makkelijk boven als dat op de heenweg gaat. Nergens komen we serieus in de problemen, maar het wordt wel goed duidelijk hoe makkelijk dat wel kan gebeuren. Vooral gladde stukken en dezelfde groeven maar nu vanaf de andere kant maken ons het twee keer lastig. We glijden dan van de lijn af die we kozen en hebben bij gebrek aan grip dan even geen controle.
Omdat we in de lage eerste versnelling van de 4×4 rijden, gaat dit nooit met grote snelheid. Dat helpt om het risico van zulke situaties te beperken. We kunnen ons altijd een paar meter terug laten rollen naar een plek waar genoeg wielen grip kunnen pakken om opnieuw naar boven te grommen over de lijn die we wèl in gedachten hadden. We doen in één keer een hele hoop 4×4 ervaring op en zitten op, en misschien soms wel een beetje óver het randje van onze comfort zone.
Laatste berichten
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
