Onderweg werken. Werkt dat?

Al een tijd stapelden zich kleine klusjes op die ik met onze beperkte elektronische uitrusting (een smartphone, fotocamera en tablet) niet kon oplossen. Er kon worden gewerkt, als ik daarvoor de middelen kon regelen. Dat lukte in Chiang Mai en daar kan ik de vraag beantwoorden: Onderweg werken. Werkt dat?

Reizen is, als ik heel eerlijk ben, ook een beetje ontsnappen. Al had ik een hele leuke baan; het was geen straf om die te mogen verruilen voor het vrije leven van de reiziger. Pas na twee maanden onderweg keek ik met een beetje weemoed terug op mijn dagen in het werkersbestaan. En al ben ik meer een denker dan een doener, ik kan slecht tegen dagen waarop ik niets productiefs heb gedaan.

Blogs bijhouden bleek een goed geneesmiddel (en dat op een tablet wagen nog beter). Het blijkt een leuke manier om aan iets te werken, zonder echt te hoeven werken. Want hoe groot het verschil is met echt werken, merk ik als ik weer eens achter een laptop kruip voor een ‘echt’ project.

Na de kookcursus in Chiang Mai, spreek ik nog even met Da, de eigenaar van de kookschool, om hem te vragen of hij het leuk vindt als wij een stukje over hem schrijven op ons blog. Hij zit net achter zijn laptop om zijn gloednieuwe site online te zetten, maar komt daar niet helemaal uit. Dus schiet ik hem te hulp. Ik leer gelijk weer wat bij en krijg de smaak te pakken, dus komen mijn eigen klusjes ter sprake. Daarop biedt Da mij aan zijn laptop te lenen als ik terugkom uit Pai, als ik hem dan ook nog kan helpen met het inrichten van zijn TripAdvisor-pagina. Deal!

Een todo lijst, dat is lang geleden. Er eentje maken blijkt al een vermoeiende klus. Wat ben ik lui geworden. Even ademhalen…doorzetten! Ennn, het is tijd voor de lunch. Wow! Ging dat in Nederland ook zo snel? De lunch duurt tot een uur of 3 en dan is het toch al bijna tijd voor een goed diner. Oké, zo werkt het niet.

De dag erop sta ik iets eerder op en krijg ik zowaar wat gedaan voor de lunch. Ik mag wat dingen afvinken, maar daar lijkt het ook direct bij te blijven. De dag wordt al snel verknipt. Een goede werkplek blijk ik nog niet te hebben gevonden. Het is elke dag even afwachten of ik die avond nog in hetzelfde guesthouse kan blijven slapen, omdat het erg druk is. Daarom moet ik elke ochtend inpakken alsof ik vertrek, om een uur of drie later een ander bed in een ander dormitory te mogen betrekken. Dat leidt een beetje af.

Een lunch neemt ook al snel een uur in, met lopen en een beetje zoeken. Hetzelfde geldt natuurlijk voor het diner en zelfs voor wat drinken is het toch goedkoper om, even wat verder, naar de supermarkt te lopen. Daar hebben ze ook een koelkast. Tot slot is de laptop dus geleend en komt de eigenaar die middag even langs om hem te gebruiken. Daarna kan ik hem helpen met zijn computerzaken. Dat neemt de rest van de middag in.

Onderweg werken is leuk om te doen, omdat het me weer een beetje met de neus op de feiten drukt. Reizen is een stuk makkelijker dan werken. Ondanks dat reizen een hoop onzekerheden met zich meebrengt, zijn die altijd op te lossen door de makkelijkste weg te kiezen; de weg van de minste weerstand. Met werken werkt dat niet zo. Het voelt weer als vanouds om een probleem voorgeschoteld te krijgen waarvan ik (nog) niet weet wat de oplossing is en me afvraag of het binnen mijn kunnen ligt om dat probleem op te lossen. Gelukkig kan ik wat van de nodige lessen in daadkracht lenen die ik op reis heb opgestoken: ik heb kleine doelen gesteld en die gehaald.

Een goede werkplek regelen, waar je daadwerkelijk aan het werk kan, blijkt bewerkelijk. Ik hou het dus voorlopig nog even op reizen, maar kijk ook uit naar een prettige plek waar ik weer aan de slag kan als ik weer thuis kom.