Op bezoek bij nomaden in het Atlasgebergte

op bezoek bij nomaden in het atlasgebergte

geschreven door Jiska op

Brahim, de eigenaar van camping Haut Atlas in Tamtetoucht, organiseert verschillende tours waaronder een bezoek bij nomaden in het Atlasgebergte. Wij gaan met hem mee en zoeken een aantal uur naar de nomaden voordat we een inkijkje krijgen in het leven van deze rondtrekkende mensen.

We starten de tour vanaf de camping en wandelen door een steegje het dorp uit richting het zuidwesten waarna we gelijk al prachtige uitzichten hebben over de bergen in het Atlasgebergte. Wanneer we de plek naderen waar Brahim normaal op bezoek gaat bij de nomaden in het Atlasgebergte treffen we alleen een soort lege kraal van opgestapelde stenen waar het vee ‘s nachts slaapt. Brahim vertelt dat de nomaden naar een andere plek zijn voor het voedsel van de kudde. We volgen de route van de nomaden in de hoop dat we een tent tegen komen. Een aantal keer achter elkaar komen we langs lege nomaden plekken. Ze zoeken het hoger op in de bergen, zegt Brahim. Wij gaan dus ook steeds hoger op.

Wanneer we na twee uur wandelen op een plateau komen is het tijd om even te lunchen. Dan ziet Brahim in de verte een zwarte tent staan. Hij vraagt ons of we verder willen zoeken of naar deze tent willen gaan. Wij kiezen voor de laatste optie. Via verschillende kloven lopen we richting de zwarte tent die steeds iets groter wordt. Bij aankomst worden we begroet door blaffende honden gevolgd door de man die in de tent leeft.

Op bezoek bij nomaden in het Atlasgebergte

We worden zeer vriendelijk welkom geheten door de man en de vrouw. De kinderen kijken ons met grote ogen aan. De eerste paar minuten kijken we wat er allemaal om ons heen gebeurt. Het is moeilijk voor te stellen dat deze mensen zo leven. Deze ontmoetingen halen altijd een hoop gedachten naar boven. Is het goed dat we dit doen? Wat een ongelijkheid is er in de wereld. Moeten we deze mensen helpen? Hoeveel geld gaan we deze mensen geven?
In de verte zagen we een klein jongetje al bij een geslachte geit staan. De man gaat verder met het schoonmaken van de geit. De keutels duwt hij voorzichtig uit de darmen en de rest van de organen worden netjes op een schone zak gelegd.
Als we weer bij de tent zitten krijgen we een heerlijke Marokkaanse thee, maakt de vrouw vers brood en rijgt de man van het gezin de stukjes vlees aan een spies. Het gezin zit in de tent en wij zitten met Brahim op een kleed net naast de tent. Nadat wij onze zak met meegebrachte etenswaren aan de kinderen geven, krijgen wij natuurlijk het net gebakken geitenvlees. Wat onwennig eten we de stukjes op. De één wat lekkerder dan de ander en eerlijk gezegd vind ik dat deze mensen lekker zelf van hun werk moeten smullen! Maar de gastvrijheid van Marokko komt ook hier weer naar voren.
Bij het derde stukje vlees, geef ik mijn stukje aan de gids. Ik weet niet welk deel van de geit we voorgeschoteld krijgen, maar de geur en de textuur kunnen me niet overtuigen om het op te eten. Pim wel, alhoewel hij het met moeite doorslikt. Het volgende stukje vlees lijkt wel bloedworst. We geven beiden onze stukjes aan de gids. Een duidelijk signaal voor de man om het vlees op te ruimen. We krijgen daarna ook nog een tajine voorgeschoteld. Samen met de man van het gezin eten we met onze handen de gekookte aardappels in jus. De vrouw en de kinderen blijven in de tent zitten en eten daarna wat wij hebben overgelaten.
Na deze bijzondere ontmoeting met van beide kanten nieuwsgierige en verlegen blikken zegt de gids dat het tijd is om te gaan. Als we geld willen geven is dat nu het moment. Brahim vertelt dat we het geld aan de vrouw moeten geven, die gaat verstandiger met het geld om. Na het schudden van de handen neemt Pim nog wat foto’s van de kinderen, die verschrikt een aantal stappen achteruit zetten als ze zichzelf zien in de selfiestand.

We zwaaien nog naar het gezin en vervolgen dan onze weg terug naar de camping. Tijdens het wandelen praten we met de gids over het verschil tussen Marokko en Europa. Wij hebben meer kansen in Europa, kunnen makkelijk op reis naar Marokko en kunnen alles betalen wat we willen doen, terwijl het voor de Marokkanen erg moeilijk is om naar Europa te komen. Een hotel in Europa kunnen de Berbers uit deze kleine dorpjes niet betalen en het leven is een stuk moeilijker hier met veel minder kansen. We concluderen dat we niet weten hoe dit verschil lang geleden is ontstaan. ‘C’est la vie’ zegt Brahim terwijl we Tamtetoucht weer inlopen.

Blijf op de hoogte!

Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Reacties

    Wim
    23 jan 2020

    Prachtige beschrijving. We kijken, genieten en verwonderen ons met jullie mee.

Reageer of stel een vraag

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Verplicht voor reageren.

Let op: Je gebruikt een oude browser met beveiligingsrisico's waarin deze website niet goed werkt.
Gebruik Chrome of kijk op Browse Happy om een nieuwe browser te installeren.