Over de vía verde naar Huércal-Overa

Vanaf de camperplek bij Cortijo Rosa Bonita is het een vlotte afdaling tot het dorp Úrcal, dat we oostwaarts doorfietsen. We rijden dan door Las Labores om vervolgens de snelweg A7 over te steken. Daarna zoeken we een kruising met de vía verde, waar we het fietspad op gaan richting Almendricos.

Tussen de goed beplante akkers aan weerszijde van het oude spoortraject fietsen we verder oostwaarts. Zo naderen we de kleine Sierra Enmedio (bergketen). Die ligt midden op de relatieve vlakte die zich daaromheen kilometers uitstrekt tot de hogere omliggende sierras. We blijven een tijdje aan de voet van de bergen, waarlangs het oude spoortraject verder leidt tot Almendricos.

In deze sierra bevond zich veel ijzer. Genoeg om er meer dan 50 claims op te leggen en een spoorlijn nodig te hebben om de erts af te voeren voor de export. Die export ging hoofdzakelijk naar Engeland en andere Europese grootmachten die zich sterk maakten voor de Eerste Wereldoorlog. Een Engelse ondernemer stapte dan ook in om de spoorlijn te realiseren.

Het dorp Almendricos ontstond bij gratie van deze verbinding en moest zichzelf na de mijnbouw-periode opnieuw uitvinden. Nog steeds is er veel leegstand, maar er wordt wat ondernomen om de boel nog wat leven in te blazen. Als wij er zijn vallen we met onze neus in de boter, want er is een klein rommelmarktje georganiseerd op het dorpsplein.

We treffen er twee grappige Nederlandse vrouwen die naast hun auto ook een klein kraampje uitbaten. Ze schieten gelijk te hulp als we door laten schemeren dat we interesse hebben in een brievenbus (waarom is een lang verhaal), die we nota bene niet bij hun kraampje, maar bij dat van de overbuurman hebben gezien. Eén van de vrouwen springt op en onderhandelt over de prijs, die ze van €15 terug weet te krijgen naar €5, die we haar later terugbetalen. Zo kopen we een brievenbus, die we voor de terugweg op de bagagedrager moeten gespen. Het klepje klettert vrolijk heen en weer als we de terugtocht aanvangen.

Zo fietsen we dan het grootste deel van deze vía verde af. Eerst opnieuw het stuk dat we al fietsten, maar daarna tot Huércal-Overa. Na dit stadje stopt de vía verde abrupt waar de A7 hem kruist. Een brug was daar blijkbaar de moeite niet waard. We hoeven ook niet zo ver, want zelfs tot de rand van het stadje is het al een uur fietsen. En al is het nog begin maart, het wordt warm in de zon op het heetst van de dag. De stop die we gepland hebben bij het oude station van Huércal-Overa is dan ook erg prettig. We lusten ook wel wat en het is daarom lekker dat dit station inmiddels als cafetaria is ingericht. We bestellen tapas en een koud drankje en doen ons daaraan tegoed tussen de Spaanse locals. Ook als je niet gaat fietsen, is het een aanrader.

Dan rest ‘slechts’ de fietstocht terug naar onze plek bij Rosa Bonita. Was de heenweg een half uurtje; de terugweg zal een uur kosten – het is een klimmetje. Met rode hoofden van de inspanning (en de zon) komen we met 50 kilometer op de teller weer terug bij het vertrekpunt.