Overnachten in de Hoge Atlas van Marokko

Vóór we het besluit voor deze omweg nemen die leidt tot overnachten in de Hoge Atlas van Marokko, kijk ik even op AirBnB naar de mogelijkheden voor het huren van een kamer in de Hoge Atlas. Er zijn genoeg mogelijkheden. Wat opvalt is dat de prijs voor overnachten in de Hoge Atlas van Marokko zo laag kan zijn als €10 per nacht.

De vraag is wat je kan verwachten voor zo’n bedrag. Omdat we in de kou graag wat comfort willen, besluiten we wél naar zo’n goedkope auberge te rijden, maar voor de zekerheid toch onder de warme dekens in onze camper te slapen. De eigenaar van de auberge toont ons één van de kamers, een vrij basic ruimte van vier bij vier, met tegen twee wanden een bank dat als bed kan worden gebruikt. De accomodatie is Spartaans.

Niets ten nadele van Brahim, die zijn huis, tuin en winkel langs de weg mooi heeft versierd om toeristen en voorbijgangers te trekken. Hij doet zijn uiterste best en spreekt ons al aan op straat als we even double checken of we met de coördinaten inderdaad bij het juiste adres zijn aangekomen. Er staan en hangen zoveel bordjes langs de weg die kamers, hotels en andere overnachtingsmogelijkheden aanprijzen dat we door de bomen het bos niet meer zien. “Zoeken jullie iets?”, vraagt Brahim bescheiden, precies als ik zijn bordje herken op één van de foto’s op mijn telefoon. Ik schud hem de hand terwijl ik duidelijk maak dat dit precies is wat we zochten.

Zijn pogingen om het ons naar ons zin te maken worden daarna verdubbeld. We mogen de auto pal voor de kamers parkeren – want dat is lekker dicht bij de wc – en krijgen thee met koekjes en pinda’s. “Staan we zo naar ons zin?”, komt hij nog twee keer vragen. “Willen jullie wat eten?”, vervolgens. “Nee, even rust”, leg ik uit. Er is nog een uurtje zon om heerlijk van te genieten. Zolang die schijnt is het aangenaam warm. We vragen de prijslijst, op aanbevelen van een review van de auberge, en spreken met Brahim af dat we om half 8 couscous komen eten.

Stipt half 8 klopt hij op onze camper. De couscous is klaar. We mogen kiezen: bij de familie in huis eten, of in een andere kamer, waar hij kleden op de grond legt en het vuur gaat aanmaken. Die keuze is snel gemaakt. Vlot erna komt één van de 10 kinderen van Brahim met een tafeltje binnen, gevolgd door een ander met bestek en servetten. Voor we het weten staat er een dampende tajine met couscous en groenten voor ons. De kinderen blijven hangen om mee te genieten van de warmte. We krijgen steelse blikken terwijl ze spelen met speelgoed dat andere toeristen hen gaven. De oudere meiden oefenen voor een examen.

Nadat we met Brahim op bezoek bij nomaden in het Atlas-gebergte zijn geweest, spreken we met hem uitvoerig over het verschil tussen onze rijkdom en de armoede in deze regio. Hij legt uit dat het hard werken is, met 10 kinderen op z’n 52e en hij blij is met de kans die zijn auberge geeft. Tussen 40 à 50 andere hotels, hostels, campings en auberges in het dorp is het echter hard concurreren. Hij kan hulp gebruiken, zeker omdat hij ongeschoold is en niets met internet kan. De talen, anders dan Berbers en Arabisch heeft hij zichzelf eigen gemaakt door goed te luisteren. Een Duitser helpt hem online met boekingen via booking.com.

Langzaamaan wordt de volgende dag duidelijk dat dit eigenlijk meer een homestay is, dan een auberge. Brahim probeert ons heel gastvrij telkens uit te nodigen om te gast te zijn in zijn huis. We bedanken die avond; wij hebben het nu even goed in het comfort van onze camper. Dat gaat vaker zo als we door Marokko rijden; het kan best heftig zijn om op te gaan in het leven van de locals. Enigszins teleurgesteld merkt Brahim op, bij het betalen voor vertrek, dat ze die avond hebben zitten wachten met de couscous.

Ik mag vervolgens zelf kiezen wat ik wil betalen. Daar ben ik niet zo blij mee, want ik hoor liever eerst wat volgens hem de goede prijs is. Het is best lastig om daar zelf een inschatting van te maken, omdat de verschillen zo groot zijn. Ik pak de prijslijst er weer bij en maak zelf de optelling, maar die bevalt hem niet. Uiteindelijk weet ik niet wat ik betaal of weggeef en vraagt hij nog extra bij een, in mijn beleving, royaal bedrag voor zijn diensten.

“We hebben het er toch over gehad gister,” herinnert hij me, “het is niet makkelijk leven hier, met 10 kinderen”. Het voelt inmiddels een beetje alsof mij geld afhandig wordt gemaakt. Het is een wat wrange afsluiting van het anderzijds prachtig overnachten in de Hoge Atlas van Marokko. De natuur is er prachtig, de mensen zijn gastvrij en vriendelijk, maar het leven is er hard.