Overvaren naar Marokko via Ceuta

Twee Spaanse exclaves liggen in noordelijk Marokko op het Afrikaanse continent: Melilla en Ceuta (spreek uit: Sebta). Het zijn beide autonome stadsgewesten binnen het Koninkrijk Spanje. Naar beide kan je overvaren vanuit Spanje. Melilla ligt in het oosten van Marokko. Overvaren naar Melilla kan vanaf Málaga, Motril en Almeria. Dat duurt meer dan 6 uur. Ceuta ligt dichtbij Gibraltar en ongeveer recht ten zuiden van Algeciras. Overvaren naar Ceuta kan alleen vanuit Algeciras. Dat duurt 1 tot anderhalf uur.

In beide gevallen ben je nog niet in Marokko. Wie wel wil kiezen voor direct overvaren naar Marokko, kan een ferry naar Tanger nemen. Er zijn dan twee aankomstpunten: Tanger Med, of Tanger (stad). Overvaren kan dan vanaf Algeciras of Tarifa. Om met de auto naar Marokko te gaan, wordt overvaren naar Tanger Med doorgaans aanbevolen. Het is dan ook ongeveer anderhalf uur varen. Je komt bij Tanger Med aan in de grootste haven van Marokko, waar faciliteiten voor import en migratie groot zijn opgezet. Dat kan schelen bij overvaren naar Marokko in drukke periodes, maar houd er rekening mee dat dit ook de populairste route voor overvaren naar Marokko is.

Overvaren naar Ceuta blijkt goedkoper en sneller, voor het gedeelte bij en op zee. Voor twee personen en ons busje (5,5m lang, 2,2m hoog) scheelt dat zomaar €100,-. Op 18 december 2019 kost overvaren naar Ceuta ons €130 bij Baleària. Het is rustig op het traject en we kunnen met een boot eerder mee overvaren. Zo kunnen we direct doorrijden de boot op en vertrekt deze gelijk. Dat scheelt anderhalf uur wachten in de haven van Algeciras. Bij aankomst in Ceuta is er geen ingewikkelde havenprocedure, we zijn immers nog in Spanje. Binnen een kwartier na aankomst staan we bij een tankstation. De diesel is hier even goedkoop als in Marokko, op moment van schrijven een kleine euro voor een liter.

We bezoeken ook een Carrefour voor wat laatste Westerse boodschappen. Daar vallen ons Marokkanen op, die in de winkel naast volgeladen winkelwagentjes door het aanbiedingenboekje zitten te bladeren. Ze kopen groot in. We vermoeden dat dit de producten zijn die we in de vele kleine winkeltjes in de Marokkaanse steden en dorpen kunnen vinden. We kijken wat af en kopen even goedkoop ook wat voorraden in. Populair zijn yoghurtjes, Philadelphia, water in flessen, maïs in blik en chocolade.

Daarna rijden we met de Marokkanen en wat Europezen op de grens af. Ons ontgaat daarbij het bericht dat bij een grote P staat, waarvan we de strekking gemeld krijgen als we bij de grens komen. Om met de auto naar Marokko te gaan vanuit Ceuta, moet je eerst naar een apart parkeerterrein waar ruimte is voor een lange rij. Daar krijgen automobilisten één voor één gratis kaartjes waarmee je toegang krijgt tot de grensovergang. De wachttijd bedraagt voor ons 1 uur, maar kan oplopen tot meer dan 4 uur.

Daarna gaat alles eigenlijk zoals dat elders ook gaat als je met de auto naar Marokko gaat. Er zijn mannetjes die je willen helpen tegen een kleine vergoeding, maar met een beetje geduld gaat alles vanzelf (en even snel). Eerst krijgen we een stempel in ons paspoort. Daarna krijgen we een tijdelijk invoerbewijs voor de auto. Tegenwoordig is dat invoerbewijs een handzaam papieren pasje geworden en hoeven we daarvoor niets meer in te vullen. Er worden naast het kentekenbewijs verder geen papieren gecontroleerd, maar je moet natuurlijk wel verzekerd zijn en een geldige APK hebben. Na het papierwerk moeten we parkeren, om een douanebeambte de gelegenheid te geven om de auto te doorzoeken.

Wapens, drones, drugs en waardevolle spullen worden gezocht, maar voor een groot deel lijkt de controle een formaliteit. We hebben dat soort spullen niet bij ons en de vriendelijke beambte lijkt dat ook wel te willen geloven. Wel is nog even belangrijk dat op de fietsendrager geen scooter of motor staat – die dan ook een tijdelijk invoerbewijs zou moeten krijgen. Hij kijkt verder in wat kastjes en vraagt wat er in de koffer op het dak zit. Het woord backpacks kent hij niet – rugzak ook niet – en ik ken het Franse woord niet. Dus we kijken samen in de kist en concluderen dat het spullen zijn voor in de bergen. “Aah, montagne! Bon voyage!”. En we mogen doorrijden naar Marokko!