We gaan nooit op reis zonder cash geld, want je zal onderweg toevallig wat nodig hebben en niet kunnen pinnen. Als dan zelfs een creditcard niet kan helpen, sta je met lege handen. In de praktijk kunnen we echter bijna altijd gewoon pinnen. Met onze pas geactiveerd voor pinnen over de hele wereld, kunnen we eigenlijk overal wel uit de voeten. Het enige land waar we een beetje ons best moeten doen om te pinnen op reis, is Nepal.
Je hebt vaak cash geld nodig bij grensovergangen. Al voor we de grens van Nepal oversteken, vanuit Tibet, kopen we Nepalese rupees van een geldhandelaar. Aan de andere kant van de “Friendship bridge“, die de kloof tussen beide landen overbrugt, is enkel een piepklein dorpje, waar we met een pinpas weinig kunnen. De visa moeten in dollars en zelfs gepast worden betaald. Om vervolgens verder te komen met een bus, komt cash geld goed van pas. Van de rupees kopen we een ticket voor de bus naar Kathmandu.
Winkelstraat in Kathmandu, Nepal
In Kathmandu pinnen we bij. In China leerden we al dat het helpt om in de gaten te houden bij welke banken je pas geaccepteerd wordt, en waar de toeslag het laagst is. We moeten dat hier weer verkennen en treffen het bij aanvang slecht. De pinautomaat bij de Himalayan Bank accepteert onze pas wel, maar aan het einde van het pinproces komt er geen geld uit de pinautomaat. Als we later internetbankieren, zien we dat de twee pogingen voor het maximale bedrag wél succesvol zijn afgeschreven. Met papierwerk naar de ING hebben we het geld gelukkig binnen twee weken al weer terug. Ondertussen pinnen we bij de Standard Chartered Bank, waar wel gewoon geld uit de automaat komt.
“Supermarkt” langs het Annapurna Circuit, Nepal
Daadwerkelijk in de Himalaya, is er geen pinautomaat meer te vinden. Zelfs niet één van de Himalayan Bank. Al in Pokhara hebben we daarom een paar dagen achter elkaar gepind maximaal gepind bij de Standard Chartered Bank. Tijdens de trektocht langs het Annapurna Circuit hebben we daarom genoeg cash op zak om twee tot drie weken door te komen. Dat is te overzien, want het leven is betrekkelijk betaalbaar voor Westerlingen in het Annapurna gebergte. Zeker als de hoofdactiviteit elke dag simpelweg wandelen is. We betalen voor slapen en eten, en soms krijgen we de overnachting zelfs gratis bij het diner.
In de Lonely Planet wordt het gewoonlijk duidelijk aangegeven, als op een bestemming geen pinautomaat gebruikt kan worden. Net als voor het Annapurna circuit rapporteert onze Lonely Planet van Nepal het probleem voor Sauraha, het plaatsje waar we heenreizen voor een bezoek aan Nationaal Park Chitwan. Met een voorraadje rupees stappen we daarom in de bus, die ons afzet op een stoffige parkeerplaats even buiten het dorp. Daar worden we belaagd door grofweg twintig taxichauffeurs die graag zien dat we betalen voor het laatste stukje naar de dorpskern, wat we natuurlijk gelijk als een aanslag beschouwen op ons absoluut gelimiteerde budget. Gelukkig kunnen we na snel overleg meerijden met iemand die alles al geboekt heeft en opgehaald wordt. In het dorp blijkt onze reisgids verouderd: alles is inmiddels drie keer zo duur en er is toch een pinautomaat. Met deze prijzen hebben we die automaat beslist nodig om na drie dagen weer verder te kunnen reizen. Dat doen we toch zo goedkoop mogelijk; de terugrit naar het busstation doen we per paard en wagen.
Zat jij ooit zonder geld op reis?
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
