Pura vida! In Costa Rica kom je het overal tegen. Je wordt er mee begroet en het wordt als lijfspreuk op kleding en souvenirs geprint. Het betekent letterlijk ‘puur leven’. Gaandeweg onze reis door Costa Rica ontdekken we wat dat écht betekent en kunnen er dan zelf ook een beetje in meegaan.
Een Costa Ricaan maakt zich niet zo snel druk. Het is daar al snel te warm voor. Als we met onze Hollandse gewoontes een beetje tempo maken, worden we vaak tot wat kalmte gemaand door de locals, die met een simpel gebaar en een sprekend gezicht overbrengen dat het allemaal niet zo’n haast heeft. Met wat Spaanse geschiedenis zou je misschien temperamentvollere karakters verwachten, maar de gemiddelde Costa Ricaan gaat redelijk rustig.
Dat zie je ook in het verkeer. In de plattelandsgebieden komt bijna niemand boven de 50 kilometer per uur, omdat de onverharde wegen dat zelden toelaten. Door de kuilen in de weg word je al bij lagere snelheden goed door elkaar geschud. Over kleine bruggetjes kan vaak maar één auto tegelijk. Is er geen brug, dan moet je zelf even inschatten of je met je auto door het water kan. Na regenval kan het gebeuren dat je locals op hun gemak ziet wachten tot het water weer wat lager staat.
Écht pura vida in Costa Rica
Voor een groot deel is pura vida een mooie marketingterm. Maar als we kamperen in Costa Rica, aan de kust van de provincie Guanacaste, krijgen we een écht kijkje in pura vida, in de huiselijke kring. Een vrouw leeft met haar man op Playa Órganos, met uitzicht op de zee. Ze ziet toe op de bezoekers van het strand en faciliteert de toiletten en douche, die op een eenvoudige manier achter het huis zijn gemaakt. Gebruik van de faciliteiten kost 1 dollar. We mogen gratis kamperen op het terrein voor het eenvoudige huisje. Dat huisje is niet heel veel meer dan hutje, met een slaapkamer, keuken en veranda. Een local komt langs bij onze tent en verkoopt ons een verse kokosnoot.
‘s Ochtends worden we pura vida wakker. De vissers zijn al aan het werk, maar alles gaat rustig, want ook de zon is al op en het wordt warm. De vrouw en haar man zijn hun terreintje aan het harken, een dagelijkse bezigheid, vermoed ik, want ik zag de dag ervoor ook al sporen van de harken rond het sanitairgebouwtje. We maken een praatje.
De vrouw is helemaal in haar nopjes met de opgeruimde dag die nu kan beginnen. “Bonito!” roept ze vrolijk uit, terwijl ze trots haar armen spreidt om ons op haar werk te wijzen. We kunnen het in ons beperkte Spaans beamen. Ze kletst lekker door, en dankzij de vele handgebaren komen we er nog aardig uit. De strekking van het verhaal was sowieso al duidelijk: dit is écht pura vida in Costa Rica!
Of ze op de foto wil? Nee.
Je kan beter een keer die kant op gaan.
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
