Route voor trekking op het Annapurna Circuit

De route voor trekking op het Annapurna Circuit begint bij Besi Sahar, op weg naar de eerste stop in Bhulbhule. Van wat ons te wachten staat weten we dan nog weinig. We hebben een route naar meer dan 5400 meter hoogte, 16-20 dagen de tijd en genoeg geld bij ons om te eten en overnachten in guesthouses in de dorpjes langs de weg.

Het eerste stuk van de tocht is te typeren als nat. Rijstvelden beslaan de hellingen aan weerszijden van de Marsyangdi rivier, bloedzuigers azen op onze schenen op de natte, modderige paden. We verwachten na eindeloos gestaag klimmen telkens een top te bereiken, maar die is er voorlopig nog niet.

We lopen letterlijk steeds meer in de wolken naarmate we hoogte winnen. Een deel van de dag lopen we in dichte mist in de bossen op de hellingen hoog boven de Marsyangdi rivier, die dan niet meer te horen is. Complete stilte vervangt het zachte ruisen van de rivier diep in de vallei.

We breken even door de wolken en krijgen zicht op de vallei waardoorheen de Marsyangdi rivier zich met grof geweld een weg baant. Vanaf de hellingen storten watervallen naar beneden om zich bij het water in de rivier te voegen. De route slingert langs de helling. De rots breekt een waterval, waarover vervolgens een brug is aangelegd. 20 meter verderop klettert het water met voelbaar hernieuwde energie verder naar beneden.

We lopen de wolken uit. Verder dan deze bijzonder egale helling tussen Chame en UpperPisang komen de wolken eigenlijk niet. De dagen van regen, bewolking en mist liggen letterlijk achter ons. Hoe deze heuvel gevormd is, blijft een raadsel. Het is alsof er een enorme kaasschaaf langs de rotswand gehaald is, althans – dat maken wij ervan.

Na een pittige klim, hebben we de meeste hoogtemeters voor deze etappe al gemaakt. Toch moeten we nog nog heel wat uren maken om moe maar extreem voldaan bij Bragha aan te komen. Onderweg worden we getrakteerd op zoveel bizar mooie uitzichten dat uit de foto’s eigenlijk niet te kiezen valt.

We gunnen onszelf hier een extra rustdag om aan de hoogte te wennen. We slapen uit en lezen een boek met uitzicht op de noordzijde van het Annapurna gebergte. Daarna sjokken we naar Manang, de ‘hoofdstad’ van de regio, die we al snel verkend hebben. Omdat we ons goed voelen, lopen we op en neer naar een uitzichtpunt over de Gagnapurnagletsjer.

Na Manang voert het pad naar het noorden, richting het laagste punt tussen de enorme bergen. We lopen korter, het hoogteverschil vereist dat. We stoppen in Letdar, niet meer dan vier huizen langs het pad, waar we bij het guesthouse een emmer heet water kunnen krijgen om te douchen. Het drinkwater delen we met de paarden. We kiezen dus voor ‘zwembadwater’, wat we maken met een waterzuiveringstablet.

Een steile klim moet de angel uit de volgende dag halen, waarop we de pas over willen steken. We pakken rust in Thorung High Camp, een groot guesthouse dat vol lijkt te zitten met mensen met verschijnselen van hoogteziekte. Sommige mensen keren voor de nacht terug naar een lager gelegen kamp.

We staan vroeg op om de zonsopgang mee te krijgen op de weg naar boven. ’s Nachts is er een paar centimeter sneeuw gevallen, waarmee de pas prachtig is aangekleed. Het is dus genieten op weg naar het hoogste punt van deze trekking: de Thorung La pas op 5416 meter. Boven overvalt ons een gevoel van trots, we hebben een mooie prestatie neergezet en onwijs genoten. Direct erna volgt een afdaling van 1700m die niet meevalt – dalen is even anders dan klimmen.

Een dag na de klim over de pas, moeten we wennen aan het idee dat het letterlijke hoogtepunt achter ons ligt. Bij Muktinath lonkt in het noorden de Upper Mustang. Wij draaien af naar het zuiden, door de KaliGandaki gorge richting Thini, een klein dorpje even voorbij Jomsom. Daar worden we warm ontvangen door een Nepalees gezin. We eten dal bhat, spelen Yahtzee met de jongste zoon en blijven er slapen.

In de Kali Gandaki gorge steekt elke dag vanaf ongeveer 11 uur een harde wind op. De lucht wordt door de vallei richting de Upper Mustang gezogen, waar de zon in de regenschaduw van het Annapurna massief het land opwarmt. We vertrekken dus vroeg uit Thini om kilometers te maken richting Kokhethati waar de vallei breder is en de wind dus minder sterk is. In het dorpje staat een tiental huizen en een guesthouse met twee eenvoudige kamers en een toilethuisje.

We raken de weg kwijt op een oud trekking pad in het bos tussen Kokhethati en Kopchepani. Op het gehoor volgen we de Gandaki rivier naar het zuiden en komen uit bij een hangbrug. Met het dalen, wordt het ook weer warmer en het is mistig, het blijft dus een beetje zoeken op weg naar een slaapplaats. Dan doemt uit de mist een klein dorpje op, waar we tegenover de “supermarkt” kunnen eten en overnachten.

We zijn weer tussen de rijstvelden en moeten goed zoeken om van dorpje naar dorpje te komen. Weer in de mist is het lastig oriënteren. Met elke stap vanaf Kopchepani komen we een beetje meer in de bewoonde wereld. Toch blijkt Ghasa geen toeristische trekpleister. Er is een guesthouse, dat eigenlijk niet meer voorstelt dan een hut van modder met golfplaten. De vloer wordt speciaal voor ons schoongeveegd, maar ’s nachts liggen we wakker nadat we een grote spin ontdekken aan ons voeteneind. Het uitzicht bij het ontbijt maakt alles echter weer helemaal goed.

Zoals op veel van de voorgaande avonden herstellen we met dal bhat, de basismaaltijd van de Nepalezen; rijst met linzensoep. In veel guesthouses kan je rekenen op twee volle borden voor de prijs van één. Het blijft toch moeilijk kiezen als er ook ‘pizza’ kan worden geserveerd; Tibetaans brood met tomatensaus en kaas. We naderen het einde van deze mooie tocht met de laatste overnachting.

In Naya Pul eindigt onze tocht rond het Annapurna gebergte. Een supergave 16-daagse trektocht. De herinneringen aan de steeds wisselende vergezichten, vriendelijke bevolking die de guesthouses runt en pittige beklimmingen nemen we mee!

Met de bus gaan we weer terug naar de bewoonde wereld om even goed bij te komen in Pokhara.