Roadtrip langs de westkust van Marokko

Zelf rijden we deze roadtrip in tegengestelde richting, van zuid naar noord, op de terugweg naar Europa aan het eind van onze reis door Marokko. Het betekent feitelijk uren extra rijden, door een gebied dat niet per se bekend staat als het mooiste van Marokko. Eigenlijk kennen we enkel een paar steden op de route van naam en hebben we verder geen idee wat we moeten verwachten van dit deel van Marokko. Een goed uitgangspunt om nog eens verrast te worden, en om weer wat meer van dit mooie land te leren kennen.

Surfen langs de westkust van Marokko

Na surfen in de omgeving van Taghazout en een verblijf van 3 weken in Imsouane om te surfen, lonkt ook Sidi Kaouki, dat noordelijker aan de Atlantische oceaan ligt. Het blijkt er een stuk ruiger, zowel de kust en de zee, als het weer en de wind. Snel na aankomst wordt het zo mistig dat we over het brede strand nog maar net de zee kunnen zien. Wind uit zee maakt een wat woestere branding waarin nog maar weinig surfers zich wagen. Het dorp zelf heeft ook een wat ruigere uitstraling dan we van de zuidelijkere surfdorpen gewend zijn. Sidi Kaouki heeft de charme van een plek die nog niet overlopen wordt door toeristen. We blijven een paar dagen en al komt het niet meer tot surfen, we genieten van het mooie strand, de fijne zon en een verse jus bij één van de restaurantjes langs de doorgaande weg.

Citytrip naar Essaouira

Vanuit Sidi Kaouki is een dagtripje naar Essaouira heel goed te doen. We pakken de stad mee op de roadtrip langs de westkust van Marokko. Ook hier kan nog gesurft worden, als je daar ook wind bij kan hebben. De stad Essaouira is mooi gelegen in een gebied dat opvallend groen begint te worden. In het centrum van de stad zie je daar echter weinig van. De medina en haven liggen georiënteerd op zee, met hoge muren waarop nog oude kanonnen staan en een geschiedenis van handel en wisselende machthebbers. Het is er behoorlijk toeristisch maar we vermaken ons prima. Vooral de winkeltjes in de medina zijn heerlijk authentiek en leuk om langs te slenteren. Vanaf de stadsmuren kijken we uit naar het noorden, waar de kust zich onverminderd ruig voor ons uitstrekt.

Via Safi naar Oualidia

Toch verandert er iets in het landschap naar het noorden. Niet zozeer aan de kust, omdat de zee zich hier niet zomaar laat temmen, maar beslist wél aan de strook land die daar direct achter ligt. Het vocht dat we de oceaan in Sidi Kaouki al zagen aanvoeren, lijkt hier een gelegenheid te geven tot uitgebreide bewerking van het land. Er is ineens bijna geen stukje meer ongebruikt gelaten. Richting de kust strekken zich nette stroken uit met landbouwgrond. We zien veel mensen aan het werk op het land en dat is echt anders dan we van de rest van Marokko gewend zijn. In waterrijke stukken wetland kunnen in de goede tijd van het jaar ook vogels op doorreis worden gespot, in het bijzonder flamingo’s. Op rotsachtige stukken die niet bruikbaar lijken voor landbouw komen we weer de vertrouwde herders tegen. We rijden onafgebroken door dergelijke landschappen tot de stad Oualidia, die om weinig anders bekend staat dan haar oesters. In deze oesterhoofdstad van Marokko vinden we een plek op een ruime camperplaats waar direct opeenvolgend meerdere verkopers hun oesters op brommertjes komen verkopen. Er zijn verder wat restaurants en er is een mooie lagune, maar dan lijk je het eigenlijk wel gezien te hebben in Oualidia.

Industrie, havens en snelwegen

In Safi kregen we al een klein voorproefje van de schaal waarop Marokko is geïndustrialiseerd. Grote industriële complexen en havens liggen langs de kust bij de grotere steden van Marokko. El Jadida, Casablanca, Rabat en Tanger hebben elk behoorlijke havens en grote industrieterreinen. Bij El Jadida waarbij we daar nog wat van meekrijgen; de rest van de steden passeren we over de snelweg iets verder landinwaarts, om de drukke wegen dwars door de steden te vermijden. Het mooiste stuk van de roadtrip langs de westkust van Marokko hebben we dan eigenlijk al achter ons liggen. Voor ons strekt zich een aanlokkelijke tolweg uit tot de Mediterrane haven bij Tanger, maar met Google Maps op ‘tolwegen vermijden’ en één keertje niet opletten, rijden we opeens in de bossen bij Kenitra.

In de bossen bij Kenitra

Het contrast met de steden kan bijna niet groter. De bossen bij Kenitra lijken wel verlaten. Als niet de hand van mensen duidelijk herkenbaar was in de nette rijen met bomen, zou je je in een niemandsland wanen. Een herder bewijst dat er wel degelijk geleefd wordt in deze regio, maar we krijgen het vermoeden dat er voornamelijk geleefd wordt ván deze regio. Het hout zal wellicht veelgevraagd zijn in de nabijgelegen grote steden. In een stadje aan de rand van het groene gebied, Sidi Yahya El Gharb, lijken de mensen daar weinig van mee te krijgen. Door de smalle straten rollen karren achter paarden, die als taxi’s lijken te fungeren. We worden weer heel even terug in de tijd geworpen.

De grotten van Hercules

Met wat weemoed rijden we de laatste kilometers bijna onvermijdelijk over de A1. Het schiet wel lekker op zo over de snelweg, maar het brengt ons steeds dichter bij het einde van onze reis door Marokko. Die geven we niet zomaar op en we hebben dan ook nog een plek op het oog om te bezoeken in deze regio, naast de stad Tanger. Ten westen van de stad, aan de westkust, bevinden zich de Hercules grotten. De grotten, waar volgens de Griekse mythen Hercules zou hebben uitgerust na zijn opdrachten, kennen ook een meer feitelijke geschiedenis die goed zichtbaar is. Uit de wanden zijn zichtbaar ronde vormen uitgehouwen. De grot is gebruikt als groeve voor molenstenen. Ook als bordeel overigens, en de ingang die op zee uitkomt heeft met een beetje fantasie de vorm van het continent Afrika. De grotten zijn zo als curiositeit zeker de moeite voor een kort (en gratis) bezoek waard.

De roadtrip langs de westkust van Marokko eindigt vervolgens in Tanger Med.