Roadtrip naar Figuig

Vanuit Azrou rijden we naar Ifrane. Het is vroeg op de dag, want de roadtrip naar Figuig is vanaf hier een volle dag rijden. Niet wetende wat ik moet verwachten van de lange roadtrip naar Figuig en de wegen in het afgelegen deel van Marokko, wil ik er vanaf het begin een beetje de vaart in houden. Voor ons rijdt een oud Mercedes busje, populaire busjes in Marokko voor het vervoer van werkelijk alles, van mensen tot schapen, uien, graan en munt. Het zijn de nieuwe werkpaarden van Marokko, maar oud, versleten en vaak overbeladen. Toch heeft dit busje er nog aardig de vaart in en haalt een personenauto in die tergend langzaam een flauwe bocht doorrijdt.

Ik volg voorbeeld en we worden direct om de bocht samen aan de kant gezet door twee agenten die hier verdekt stonden te controleren op inhalen over de doorgetrokken streep. We krijgen in het Frans uitgelegd dat dat niet mag, ook al doe je het maar één keer 😇. Kosten van de boete: 400 dirham, ongeveer €37. Ik haal opgelucht adem als ik hoor dat het een betaalbaar bedrag is, dat we cash bij ons hebben en direct moeten betalen. We overhandigen ons paspoort, rijbewijs en het tijdelijke Marokkaanse invoerbewijs van de auto. Die krijgen we even later van de vriendelijke agent, met een bon op A4 formaat, terug.

De haastige spoed is er dan wel vanaf. En wetende dat er veel gecontroleerd wordt door de politie in Marokko rijden we rustiger verder, achter grote vrachtwagens die het op de smalle wegen na Ifrane sowieso onmogelijk maken om in te halen. We pinnen nieuw geld, om het maar cash bij ons te hebben en omdat we niet weten of we aan het eind van de weg bij Figuig wel kunnen pinnen. We halen een stokbroodje in Outat El Hadj en gooien de tank nog eens vol in Missour. Met die diesel gaan we de roadtrip naar Figuig kunnen afrijden en wellicht ook nog terug kunnen komen.

We rijden verder over steeds meer afgelegen wegen, waar het wisselende landschap alsmaar mooier wordt om naar te kijken. Het wordt wel steeds leger en het is gemakkelijk om in de uitgestrektheid alleen die leegte op te merken. Als we even stoppen op enige afstand van een beige dorpje dat bijna dezelfde kleur heeft als de aarde, vallen ook een paar herders op, die hun kudde water geven bij een kleine put. Een andere herder komt aanrijden op een muildier, gevolgd door nog een kudde schapen. Je zou er zo aan voorbijrijden.

Onderweg zijn er weinig gelegenheden om te overnachten. De streek die we doorkruisen vertoont ook in apps zoals Campercontact opvallende leegte. Alleen bij de stad Tendrara zou een mogelijkheid zijn om de camper met cameratoezicht te parkeren. Waar anders dan bij het politiebureau. We zijn bij Tendrara echter al goed op weg en besluiten de dag vol te maken en in één keer door te rijden naar Figuig.

Even voor de stad worden we weer aan de kant gezet door twee agenten, ook al was er hier niets in te halen en ook op onze snelheid niets aan te merken. We moeten wel onze paspoorten overhandigen en er wordt notitie gemaakt van onze komst. We krijgen ook wat vragen over het doel van onze reis en hoe lang we in de stad willen blijven. Het zijn weer hele vriendelijke agenten. We krijgen onze paspoorten terug en kunnen verder rijden. Nog geen kilometer verder moeten we echter alweer stoppen voor precies zo’n zelfde controle. Het heeft te maken met het feit dat we de Algerijnse grens hier heel dicht naderen.

In de stad zelf merken we daar weinig van. Het gaat er gemoedelijk aan toe. Er wordt veel gefietst en het kan gezellig druk zijn op straat. Midden in de stad vinden we Hotel Figuig, dat ook een kleine camping heeft waar we de camper kunnen parkeren. We zijn bijna 9 uur onderweg geweest en kunnen even heerlijk bijkomen. Het verkennen van Figuig moet tot later wachten. Vanaf het terras van Hotel Figuig krijgen we al wel een mooi voorproefje met een mooi uitzicht over de bijzondere oasestad.