Een roadtrip van Marrakesh naar de Sahara duurt ongeveer 20 uur, enkele route. Het is dan ook onmiskenbaar een eind rijden voor een vakantie van een week. We maken daarom een goed rijschema en zoeken mooie plekjes om onderweg te stoppen of overnachten. Zo delen we de reis aardig op in een nog iets meer comfortabele roadtrip dan we eerder maakten van bijvoorbeeld Fes naar de Sahara en Agadir naar de Sahara.

We maken de groep compleet op het vliegveld van Marrakesh, waar we een goedkope en goed verzekerde auto huren in Marokko. De 7-zits auto volstaat voor het zeskoppige reisgezelschap en de bagage. Al vlot zijn we op weg de stad uit en het Atlasgebergte in. Al binnen een uur verandert het landschap aanzienlijk, we gaan van kale bouwgrond vlak buiten Marrakesh over mooie bergwegen naar kleinere dorpjes, waarbij we ook de weelde en luxe van de koningsstad achter ons laten en ons begeven in het – wat ons betreft – ‘echte Marokko’.

Onderweg scoren we een lunch, maken kennis met meer variatie in de Marokkaanse levensstandaarden, vinden een hurktoilet of ander gat voor ieders plots opkomende behoeftes, maar doen ook wat inkopen, van een lunch met donuts, tot een pet, voetbal en kleine snacks voor onderweg. Alles komt samen als we goed bevoorraad bij een tussenstop ook een ‘voetbalveld’ vinden; een vlak stuk gravel onder de warme zon langs een bergbeek, waar we de benen strekken.

We rijden die dag naar Telouet, waar we tegen het eind van de middag aankomen. Het bergdorpje staat bekend om haar oude kasbah; een verdedigbaar huis of fort. De kasbah van Telouet is bijzonder oud en was ook erg mooi, maar is beschadigd door de aardbeving in 2023. Renovatiewerkzaamheden zijn al begonnen, maar de kasbah is nog niet open voor bezoek. Tegen het ondergaan van de zon lopen we nog een rondje bij het gehavende gebouw, voor we ons laten verwelkomen in het pittoreske hotelletje Chez Achmed, met een paar goedgevulde tajines.

Bij een koele temperatuur in de bergen, vangen we het vervolg van de rit door de Atlas aan, over piste 1506 – een secundaire weg. In het berggebied langs de weg zien we nog de impact van de aardbeving. Er zijn veel bouwwerkzaamheden en ook op allerlei plekken staan opvallende blauwe noodtentjes. Het asfalt is op plekken duidelijk recent vrijgemaakt, te zien aan grote stenen aan weerszijden van de weg. Sommige plekken zijn zelfs al met nieuw teer hersteld. Het maakt dat de route over de hele lengte alweer zeer goed, dan wel goed berijdbaar is.

Zo komen we zonder moeite na een hele mooie rit aan bij Aït-Ben-Haddou, een middeleeuwse, versterkte stad van kasbah’s die samen een ksar vormen. Het stadje staat op de Unesco werelderfgoedlijst en komt als decor terug in verschillende bekende films en series, waaronder Gladiator en Game of Thrones. We maken een mooie wandeling door het stadje, naar de top van de heuvel waar het tegenaan gebouwd is en terug naar de rivierbedding om na een laatste blik op het mooie stadje weer bij de auto te komen, die we tegen een kleine vergoeding onder bewaking van een parkeerwachter langs de weg hebben gezet.

Die dag rijden we verder naar Zagora, de laatste grote stad langs de N9 vóór de Sahara. Dat is een eind rijden, maar er is onderweg weer genoeg te zien in het Marokkaanse verkeer: van de typische motordriewielers tot wagens achter ezels en paarden. Ook is er weer gelegenheid voor leuke tussenstops, zoals de souk hèbdomadaire bij Ouarzazate, die we – met de kinderen voorop – verkennen op zoek naar een lekkere snack voor onderweg. We slagen met tot blokjes geperste gekleurde popcorn, lekkere mandarijntjes, gesuikerde nootjes en verse dadels. Het zou doorkunnen voor een lunch, als we daar niet nog een stop voor zouden maken bij een wegrestaurant, waar berberomeletten met brood bij een verse jus worden geserveerd.

Een uurtje voor de zonsondergang komen we in Zagora, waar we aan de hand van Google Maps op zoek gaan naar een guesthouse. Op basis van het adres kijken we achter één van de vele deurtjes in één van de smalle gangetjes die de stad vormen. Van buitenaf wijst niets op de aanwezigheid van een mooie binnentuin van een riad waar vlot 3 basic kamers voor ons worden klaargemaakt. Ondertussen kan de voetbal nog even rollen, waarbij al snel de kinderen uit de buurt ook een balletje mee komen trappen. Na een maaltijd van Marokkaanse taco’s langs de hoofdstraat, als waardig alternatief voor een kaastosti, kunnen we moe en voldaan naar bed.

Het is de volgende dag nog anderhalf uur rijden tot M’Hamid el Ghizlane, waar we de huurauto verruilen voor een 4×4 van lokale organisator van tours de Sahara: Caravan de Rêve. Een gids brengt ons daarmee over ruig terrein naar de oase Sacrée, één van de weinige waterplassen in dit deel van de Sahara. Onderweg stoppen we bij een tent van nomaden, die hier, aan de rand van de woestijn, een ruig leven leiden. We hebben bloem en olie voor ze meegenomen. We verkennen te voet de oase en strijken, ook vanwege de wind, neer in de luwte van een restaurantje, dat hier voor ons nieuw is. Na een uitgebreide lunch vervolgen we de route door de woestijn waarna al snel de grote zandduinen aan de horizon verschijnen.

Aan de voet van de grootste zandduinen van de Marokkaanse Sahara, bij Erg Chigaga, worden we ontvangen in een kamp, waar we de nacht zullen doorbrengen. Er wordt thee gezet, maar de aandacht is al snel getrokken door de enorme zandbak die voor één nachtje de achtertuin is. Er kan gesandboard worden of gewandeld en het is heerlijk bij zo’n 25 graden in het Marokkaanse winterzonnetje. Ondanks dat de wind mild blijft, zit bij iedereen binnen afzienbare tijd toch het zand overal, zelfs bij hen die niet talloze keren van de duinen afgerold zijn.

In een rijtje over de kam, lopen we een hoge duin op, om de zon achter een waas van hoog opgewaaid zand langzaam verhuld te zien gaan. Met het vallen van de avond komen we terug in het tentenkamp om een heerlijke avondmaaltijd opgediend krijgen. Onder de sterren struinen we daarna door het zachte zand terug naar onze onderkomens voor de nacht.

Voor zonsopkomst is iedereen alweer wakker. ’s Nachts heeft de wind alle menselijke sporen weer uitgewist, waardoor de zandduinen er in het schemerlicht prachtig bijliggen. Her en der zijn slechts sporen te zien van de kleine kevertjes die hier leven. Dan komen er over een heuvel 6 kamelen aangesjokt, die naar ons worden geleid voor een ritje bij zonsopkomst; een avontuur dat vooral bij de kinderen hoog op het lijstje stond. Voor iedereen is het een gelegenheid om de oude reiswijze door de woestijn te ervaren, voor we de terugrit naar M’Hamid el Ghizlane weer aanvangen, in de 4×4 die de chauffeur langs de snelste weg terug rijdt. Zo laten we – nagenietend – het indrukwekkende landschap al snel weer achter ons.

Die dag rijden we in de huurauto gelijk flink door, terug noord- en westwaarts. De lange rit onderbreken we slechts voor een bescheiden lunch in Tamezmoute, waar we hartelijk ontvangen worden en ook een sleutel kunnen bemachtigen voor een wc, die we vinden om de hoek, achter een deur onder een bord met dentiste, een trap op en nog een deur, in een hokje dat zelfs na enige dagen integreren nog de verbazing kan wekken. Toch volstaat het voor een ieder die echt moet, zodat we de rit daarna zonder tussenstops kunnen afmaken.

Het doel is de Oase van Fint, een pareltje vlakbij Ouarzazate, halverwege de roadtrip van Marrakesh naar de Sahara, maar dan nu op de terugweg. We plannen om hier twee nachten te blijven en ontdekken daarvoor een nieuwe auberge, genaamd La Roche Noire, waar we hartelijk worden ontvangen in 3 keurige kamers, met badkamers en een grote gezellige gezamenlijke ruimte, waar een smakelijk diner van couscous wordt gepresenteerd. We frissen ons weer goed op en eten zoveel we kunnen, voor we een stille nachtrust genieten, tot natuurlijk de moskee weer af gaat.

Die dag hoeft er niets, en dat komt goed uit, want zo kunnen we een beetje bijkomen van de tot dan toe vrij intensieve roadtrip. Voor wie wil is er een mooie wandeling te maken, die we vinden op Wikiloc, door de bedding langs het water, tot een punt bereikt wordt waar we een klimmetje kunnen maken voor een mooi uitzicht. We zoeken waterschildpadden en zien visjes in het heldere water.

Terug volgen we min of meer dezelfde route, maar dan iets hogerop, in de schaduw van de weelderige begroeiing, langs de irrigatiekanalen die de kleine akkertjes kunnen bevloeien, als de sluisjes zo worden opengezet dat het water de goede baan volgt. Her en der zijn vrouwen aan het werk en staan ezeltjes te wachten om de oogst weer naar het dorp te dragen. De wandeling eindigt bij Terrasses des Délices, waar je vanaf een prachtig terras mét zwembad uitkijkt over de oase. Een heerlijke plek voor een lekkere lunch, een verse jus d’orange of een frisse duik.

De route leidt dan terug naar Marrakesh. Nog eens rijden we door de Atlas, met wederom mooie uitzichten, die – nu op de N9 – wat sneller voorbijschieten. We leveren de huurauto zorgeloos weer in en regelen per ommegaande een taxi om de stad in te gaan. Dan verblijven we nog twee nachten in Marrakesh. Maar daarover later meer!