Roadtripping Mongolië

Een Russische bus, een bestuurder die weet hoe je ’em moet repareren, een gids die de weg weet en een tank vol brandstof. Tasja stuurt, Boogii navigeert en wij genieten achterin ‘t busje dat we om de geur en robuuste looks ‘Van Diesel’ noemen. Mongolië yabhuu!

Strakke lijnen lijken het Mongoolse landschap op te delen in een soort lappendeken van verschillende begroeiing of gebrek daaraan. Het landschap verandert vaak, we zien telkens wat anders. De uitgestrektheid geeft tegelijkertijd soms de gelegenheid om het volgende gebied aan te zien komen. Aan weerszijden van de weg, op kilometers afstand, wordt de vlakte afgebakend door ruige bergen, hoge zandheuvels of simpelweg het einde van de wereld.

Asfalt zien we, nadat we Ulaanbataar uitrijden, maar zelden. Ergens in de middle of nowhere krijgen we een stukje van 5 kilometer relatief hobbelvrij ‘black road’ gepresenteerd. We zien dat er aan lange nieuwe wegen wordt gewerkt, maar wij stuiteren erlangs op de zanderige, dan steenachtige, maar altijd onvergeeflijke ‘parallelweg’. De auto houdt zich verrassend goed. In de eerste week begeeft alleen de startmotor het en hoeft maar één keer een wiel eraf. Gelukkig weet Tasja, met voor alles een schroefje of moertje, precies wat hij doet; Van Diesel ronkt vrolijk verder.

Totdat Tasja in een overmoedige bui door een stuk ondergelopen land rijdt. We zitten binnen 10 meter vast en binnen 10 minuten tot halverwege de wielen in de blubber. Twee uur scheppen later is de situatie nog even uitzichtloos. Het landschap precies het tegenovergestelde. Met een prachtig uitzicht zetten we in de buurt de tenten op. De volgende dag werken we met locals samen om de bus weer op het droge te krijgen. Dat lukt gelukkig tegen vieren. We kunnen weer door!

Een liter diesel kost nog geen 70 eurocent. Wat dat betreft kunnen we zorgeloos kilometers maken. De gemiddelde snelheid ligt op zo’n 30 kilometer per uur. Er zijn zelden verkeersborden en als ze er zijn is het opschrift in het Mongools. We volgen vooral de sporen die soms een heuse achtbaansweg vormen, alleen dan een hele stoffige.

De gids heeft een goede kaart en de locals in de gers weten de beste routes. Verder is het slechts zaak om de schapen, geiten, koeien, yaks, paarden en kamelen te ontwijken die in een vluchtpoging nog altijd snel de weg proberen over te steken.

Elke dag kunnen we de bus stilzetten op een mooi lunchplekje en als we kamperen kunnen we dat ook doen waar we maar willen. Zelfs voor alleen een foto kunnen we de chauffeur laten stoppen. Tasja houdt sowieso wel van een pauze. We rijden lange dagen en soms zit hij knikkebollend achter het stuur. We voeren hem zuurtjes om hem wakker te houden.

Zo wordt Van Diesel een beetje ons tweede huis, al slapen we er gelukkig nooit in. Met z’n vieren achterin is het overdag wel prima vol te houden; omdat er vier stoelen én een bank zijn kan er altijd iemand liggen. Vanaf de voorbank klinkt Mongoolse muziek uit de cassettespeler. Tasja en Boogii zingen vrolijk mee. Achttien superdagen op de weg!