We passeren de paspoortcontrole bij de Marokkaanse douane zonder problemen. Tussen die controle en een volgende plek voor een extra check van de auto wordt mijn aandacht getrokken door iets opvallends. Ik zie een jongen na een hoog hek over een steile betonnen helling vliegensvlug afdalen naar een rij lege douanepoortjes die er hier in een soort niemandslandje verlaten bij staan. Het is het begin van fort Europa, aan Marokkaanse zijde.
Beneden zijn wij slechts in het voorbijrijden getuigen van zijn actie, samen met een schoonmaker, die daar loom een karretje met een afvalemmer voorduwt. Hij ziet de jongen ook, die zich, in een poging zich te onttrekken aan eventuele blikken van bovenaf, aan onze zijde van een gebouwtje verschuilt. Het gebeurt allemaal in een ogenblik. Hij kijkt verschrikt naar de schoonmaker en legt een vinger op zijn mond. Het is het laatste wat we van hem zien en we kunnen ons slechts een voorstelling vormen van wat er door zijn hoofd moet gaan op dat moment. Met slechts een klein rugtasje en de kleren die hij aan heeft, probeert hij een enorme vesting binnen te dringen. En dit is nog maar het begin.
Hij kijkt verschrikt naar de schoonmaker en legt een vinger op zijn mond.
Het verklaart de röntgenscan, waar alle auto’s en ook wij vervolgens in de rij doorheen gaan. Daarmee zouden verborgen lifters moeiteloos gedetecteerd moeten worden, vóór de voertuigen op de boten gaan. Het verklaart ook de zorgvuldigheid waarmee de individuele vrachtwagenchauffeurs al op de boot, en ook de douaniers aan Spaanse zijde op de wal nog eens de voertuigen bekijken. Het lijkt een onmogelijke opgave om dat allemaal te moeten omzeilen.
Voor ons is het allemaal bijna vanzelfsprekend, dat we hier de reis vrolijk voortzetten. We trekken Spanje in als zijnde het een – nu weer redelijk warme – achtertuin van ‘ons’ Europa. We doen weer boodschappen bij een supermarkt waar we weer alles kunnen vinden dat we maar kunnen verzinnen en kopen goed in om weer een tijdje vooruit te kunnen. Dan sturen we over een ruige weg door Parque Natural Los Alcornocales naar camping Finca Rural El Piketa bij Algar.
De camping maken we ons thuis en werkplek voor een kleine week. Starlink kan weer aan en dat hebben we nodig, want mobiel bereik – wat in Marokko eigenlijk telkens zeer goed was – hebben we hier bijna niet. In ruil voor dat ‘gemis’ krijgen we een prachtplekje op een helling met uitzicht op het nabijgelegen stuwmeer, waar we aan het eind, hemelsbreed zo’n 13 kilometer verder, de stuwdam kunnen zien liggen. Boven de helling maken grote gieren er een gewoonte van om hun eerste hoogtemeters vanaf een rustplaats te maken, waarmee ze ons trakteren op een mooie show bij een borrelhapje. Wat een voorrecht!
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
