Tongariro Alpine Crossing

Tussen de kraters van Tongariro National Park strekken zich de 19,4 kilometers uit die samen de Tongariro Alpine Crossing vormen. Het pad gaat 900 meter omhoog tot je in een onwerkelijk landschap loopt van gestolde lava, rokende aarde en diepblauwe meren.

Zelfs terwijl we het weer vandaag niet mee hebben, maakt de tocht indruk. De mist ontneemt veel van het zicht, maar bij vlagen krijgen we een indruk van de vreemde vormen die het vulkanische landschap aan heeft genomen. We lopen dan al op de steile rand van een diepe krater. De steentjes die onder onze voeten de afgrond instuiteren zijn nog lang hoorbaar, onderweg naar de bodem, die daar ergens moet zijn.

We stoppen bij de Emerald Lakes en besluiten een korte pauze in te lassen. Als de mist een beetje optrekt maken we snel wat foto’s. We voelen zelfs even de zon. Over nog één heuvel kijken we uit over een soort maanlandschap. De route daarover gaat nog veel verder, naar een hut, van de Alpine Crossing af. Daar gaan maar weinig mensen heen.

Eigenlijk is de Tongariro Alpine Crossing een soort populair culturele pelgrimstocht. Op de flanken van Mount Ngauharoe (spreek uit ‘Na-ha-roe-i’) loop je door  Peter Jackson’s Lord Of The Rings. Dit is in de trilogie Mount Doom. Er moeten vandaag nog heel wat special effects aan te pas komen om er wat van te zien. Gelukkig zagen we ’em gister, bij beter weer, en namen we alvast een foto van de vrijwel symmetrische kegelvulkaan. De natuur doet niettemin haar best. We verbazen ons over stomende grond, waar blijkbaar kokend water uit de bodem ontsnapt met de herkenbare geur van rotte eieren.

De rode krater en meer gaan aan ons voorbij als we teruglopen. Tijdens de afdaling lopen we weer uit de wolken waaruit een zwarte gestolde rivier van versteend lava opdoemt. Heel het landschap is bezaaid met de restanten van wat ooit uit de vulkaan is geslingerd. “Pindarotsen”, noemt Jiska ze, en de vergelijking is treffend. Veel tijd voor verdere overdenking geven we dat dan niet.

Terwijl lichte regen inzet spoeden we ons over de laatste kilometers terug naar Lizzie, waar we ons, heel Hollands, in warme droge kleren steken en ons tegoed doen aan niet pindarotsen, maar speculaasbrokken, die we de dag ervoor in de Dutch Market van Foxton wisten te scoren.