De trein vertrekt om half 3. Geplande reistijd 14,5 uur. Op een hard seat, want de hard sleepers waren vier dagen eerder al uitverkocht. Een uur voor vertrek staan we achteraan in een hal vol Chinezen die allemaal met dezelfde trein moeten. Tussen de mensenmassa laveren verkopers met krukjes, voor tijdens het wachten denken we. Nauwelijks 30 minuten later is de hal leeggestroomd langs de laatste ticketcontrole; we staan op het perron, vinden ons treinstel en stappen in.
Okee.. meer mensen dan stoelen lijkt het, weinig plek voor onze bagage, maar het past net. Mensen met een hard-seat kaartje, zoals wij, hebben een stoel. De rest staat in het gangpad, of hangt zo’n beetje over de stoelen. Sommigen hebben zo’n krukje; die waren dus niet voor in de wachthal.
Een half uur nadat de trein is vertrokken kruipt er, tot mijn verbazing, een man uit de bagageruimte onder de stoelen. Hij heeft daar dus al die tijd gelegen en wisselt nu met zijn vrouw die lachend onder de stoelen verdwijnt. Als het zoveelste karretje met eten voorbijkomt, handig voortgeduwd door een spoorwegbeambte, moet ze haar benen intrekken.
Hoe langer het duurt, hoe gezelliger het wordt. Met nog zo’n 7 uur te gaan zit iedereen vrolijk te kletsen. Twee uur later word ik aangesproken. Ik krijg een reistip, ruil drop voor een tofustokje met pepermarinade en speel een spelletje met twee Chinezen. Het is opeens drukker in dit stukje van de trein.
Als het gesprek doodvalt door de taalbarrière, druipt iedereen af naar zijn of haar stoel etc. en valt langzaamaan iedereen in slaap. Wij hebben iets meer moeite maar moeten uiteindelijk ook toegeven aan de vermoeidheid.
Als ik weer wakker word ligt bij mijn overbuurman op schoot de jongen te slapen met wie ik eerder een spelletje speelde. Hij zit in het gangpad op het krukje van een man die verderop is gaan staan en heeft zijn hoofd in de armen van de man gelegd die voor deze treinreis een vriend lijkt.
Als we om een uurtje of half 6, even na aankomst in Xi’an, de zonsopkomst tegemoet lopen in de richting van een hostel verbazen we ons nog over de relaxte en sociale instelling van deze mensen in de trein. Daar kunnen we nog wat van leren.
Prachtig verhaal, voelt bijna alsof ik er zelf ook bij ben geweest!
Geniet sowieso van jullie verhalen en blijf jullie volgen 🙂
Liefs, Elja
Leuk! Wij gaan weer even wat belevenissen sparen in Xi’an. Gelukkig een wat rustigere stad dan Beijing, al is dat voor Nederlandse begrippen nog steeds best druk. 🙂
Groetjes!
Haha, voor Nederlandse begrippen.
Baas boven baas, ik vind Nederland nu eigenlijk zo druk voor Deense begrippen 🙂
Zie het ook voor me !
Leuk dat het contact maken zo makkelijk gaat.
Wat een grap zeg, je vrouw in de bagageruimte stoppen. Mooi verhaal!
Mooi geschreven. Lijkt me een gezellige reis geweest!
Ik geniet zeer van jullie verhalen. Jullie schrijven goed, dat belooft wat voor de komende tijd. Ik was in 2000 in Being en herken een heleboel. En wat eten betreft: het is er heerlijk, maar het is wel erg wennen als je een dood jong vogeltje op je bord hebt liggen.
Ik wens jullie een mooie tijd en wacht met spanning op nieuwe verhalen.
Dag, Jan