Van Pitres tot Orgíva langs de GR7

Pitres verlaten we ‘s ochtends zonder veel omhaal. Na een eenvoudig ontbijt op de stoep van de eenvoudige albergue en een kop koffie bij het dorpsplein laten we de gedroomde ‘haven’ achter ons en klimmen naar het dichtbijgelegen Capilerilla. Dat gehucht kunnen we niet te verwarren met het verder gelegen Capileira, dat voor deze dag het einddoel is.

Tussen Capilerilla en Capileira komen we op – en over – een uitloper van het hooggebergte. Daar vinden we een uitzichtpunt naast een waterreservoir dat het substation van Pampaneira voorziet van waterkracht. Pampaneira ligt lager in het dal, langs de autoweg die opeenvolgend ook naar Bubión en Capileira leidt. Alles (en zelfs ook sneeuw op de toppen van de Sierra) is te zien vanaf dit uitzichtpunt dat (omgekeerd) ook vanuit de dorpen aan te lopen of te paard te bestijgen is.

Door Bubíon, met op het plein een aangename lunchplaats bij Restaurante Plaza 6, lopen we die dag naar Capileira waar we via Booking.com bij Restaurante Mesón Cerro Negro een compleet appartement gehuurd hebben voor nog geen €40,-. We krijgen dan natuurlijk waar we voor betalen, wat niet veel meer betekent dan dat alles nét werkt. Naast een douche en een bed hebben we dan ook niet veel nodig.

Capileira is, net als de andere kleine witte dorpen in dit dal, goed ingericht op toeristen, met ruim voldoende aanbod van cafés, restaurants en winkels propvol souvenirs. Er is ruimte en tijd voor een biertje in de zon op een terras, tussen aantallen toeristen die we verder naar het oosten in de Alpujarras niet zagen. We dineren die avond bij ¿Gato?, met een heerlijke fles wijn waar we goed op slapen.

De weg leidt de volgende dag weer verder bergafwaarts, opnieuw door Bubíon, naar Pampaneira. Tegen de tijd dat we daar komen hebben we al twee koppen koffie, een flink stuk chocoladetaart en een versgebakken brood gescoord; de dag kan al niet meer stuk. Souvenirs die niet in de maag passen moeten we laten hangen. Dan volgt misschien wel lelijkste stuk van de GR7 door de Alpujarras, voorbij Pampaneira, maar dat kan de pret niet meer drukken. Overigens stuiten we juist daar op enkele slangen, die van een warm plekje in de zon snel wegschieten tussen stenen en struiken. We zetten onze voeten weer wat voorzichtiger neer.

We lopen na Pampaneira, bij benadering op gelijke hoogte, het dal zuidwaarts uit, om westwaarts af te buigen richting Soportújar. Daar wordt het landschap weer droog, op de zuidelijke hellingen. We lopen er langs afgelegen huizen en treffen een kudde schapen met herder. Van Soportújar zelf weten we weinig meer dan dat we er één slaapgelegenheid konden vinden: een AirBnB met een sleutelcode, waarvan we de eigenaar niet gaan zien. Die kon ons online wel vertellen dat we niet moeten rekenen op een eetgelegenheid. Het is daarom een aangename verrassing dat we net na het middaguur bij aankomst in het dorp toch nog terecht kunnen bij een restaurantje in de hoofdstraat. Een kans op een goede warme maaltijd die we niet laten schieten.

Als we daarna door het dorp onze weg zoeken naar de AirBnB wordt duidelijk dat Soportújar zich een soort pretpark-status heeft aangemeten met een thema van hekserij en magie. Door het dorp verspreid staan verschillende objecten als attracties die samen een soort openluchtmuseum vormen, waar toch nog aardig wat mensen op afgekomen. Voor de heksengrot even buiten het dorp moet worden betaald, maar verder is alles in een slentergang gratis te bekijken. Met een uurtje is alles wel gezien en wordt het dorp net zo snel weer verlaten als het bevolkt leek.

Jiska is gedurende onze tocht in het dichtbijgelegen Orgíva verbleven, wat de volgende ochtend ons doel wordt. Daarom volgen we een route van Komoot, die niets meer met de GR7 te maken heeft. Zoals dat gaat met onconventionele routes, wordt de kwaliteit van het pad sluipend steeds slechter, tot we midden tussen kniehoge begroeiing op een helling staan, halverwege Soportujar en Orgíva. Teruglopen is nog minder aantrekkelijk dan voortploeteren, dus er zit niks anders op.

Gesierd met krassen op benen en armen van de genadeloos ruige struiken, strompelen we uren later een afgelegen weggetje op dat ons uiteindelijk over het laatste stuk van Pitres naar Orgíva langs de GR7 zal leiden. Daar vinden we het comfort van een camper, tent, douche en schone kleren en het gezelschap van Jiska. Samen sluiten we er die avond de prachtige wandelweek dwars door de Alpujarras mooi af met een diner bij Mesón El Viejo Molino. We waren al verkocht, maar de wandeling heeft het bevestigt: dit is een streek om terug te komen!