Van Yegen naar Cádiar over de GR7

De hitte, afstanden en beperkte horecagelegenheden langs de GR7 in de Sierra Nevada (in het zuidoosten) doen ons het plan nog eens goed heroverwegen. We hebben daarom besloten om voor wat meer zekerheid te kiezen en een hotelletje in Cádiar vooruit te boeken. Wat betekent dat we daar terecht kunnen, maar ook dat we daar moeten kómen. Dat blijkt een mooie opgave.

Met een klein ontbijt van wat mueslirepen lopen we in de ochtendzon Yegen uit. Nu leidt de route naar het zuidwesten, met uitzicht op het natuurpark aan de voet van de Sierra Nevada. Ruig en grotendeels onbebouwde natuur strekt zich voor ons uit. Ik vermoed een kans om misschien wat steenbokken of gemzen te spotten en heb dat nog maar net uitgesproken als er warempel één gems oversteekt over het pad dat we volgen en zich dan verderop bij een groepje sikken voegt.

We staan een tijdje te kijken en controleren dan nog eens de route om te constateren dat we voor deze show verkeerd zijn gelopen. Ook hier zijn de paaltjes langs het pad soms in slechte staat of misschien zelfs verdwenen. Toch vinden we onze weg naar de eerste plaats die op onze detailkaart van de westelijke Sierra Nevada staat: Montenegro; niet veel meer dan een boerderij en hermitage op een – waarschijnlijk – zwarte heuvel. Goed voor een tussenstop om ons weer eens goed in te smeren tegen de zon die snel aan kracht wint.

Meer mooie landschappen flankeren de route tot Golco en het daarop volgende noemenswaardige stadje Mecina Bombarón. Daar vinden we voor het eerst een barretje waar ontbijt geserveerd wordt, aan een pleintje tegenover het gemeentehuis. Het ogenschijnlijk nietszeggende pand dat niet vermeld stond op Google Maps is binnen toch druk bezocht en we nemen plaats aan de bar tussen locals. Koffie of iets anders en een broodje ham kaas worden vlot geserveerd en we luisteren mee met de gaande gesprekken om wat Spaans te oefenen.

Voldaan en nog niet moe zetten we daarna de tocht voort. Zoals bij meer dorpjes op de GR7 die je klimmend binnenkomt, moeten we er hier ook klimmend weer uit. Over steile betonnen weggetjes die de kuiten en achillespezen oprekken en het hart flink aan het werk zetten. Aan de rand van het dorp is het dan vaak al gauw even zoeken; zonder een dorp als duidelijk doel aan de horizon en bij gebrek aan ondubbelzinnige wegwijzers, zijn de GPS tracks op telefoon of Garmin regelmatig onmisbaar. Hier dwalen we echter zelfs daarmee maar een beetje achter onze neus aan en lopen volgens de GPS beslist mis. Toch komen we dan ineens weer wegwijzers tegen. Hoe dat liep, blijft een raadsel..

Het vervolg naar Berchules lijkt dan even heel relaxt. Er is een goed pad door bossen met schaduw. We stoppen een paar keer om lange slierten processierupsen te bekijken, die ook een weg over het pad zoeken. Het lijkt erop dat we dit pad zelfs met de ogen dicht kunnen volgen. Die ontspanning blijft echter maar van korte duur, als het pad door een hek over een helling overduidelijk steil naar beneden moet leiden. De knieën worden daar danig op de proef gesteld, maar we krijgen er eerst een mooi uitzicht, dan de eerste wandelende tegenliggers op de GR7 en uiteindelijk een welverdiende lunch in Berchules voor in ruil.

We ‘moeten’ dan nog verder naar Cádiar, dat opnieuw een stuk lager ligt. We besluiten het hiken langs de GR7 in de Sierra Nevada daarom wat letterlijker te nemen en de officiële route even links te laten liggen. Zo kunnen we over een binnenweg het stadje wat makkelijker bereiken. Daar hebben we niet alleen een nette moderne hotelkamer met een balkonnetje en een heerlijke douche, maar ook alle verdere gemakken die je in een stadje verwacht. De lange etappes vragen erom: na wat tapas pakken we onze rust in het hotel. Zo goed als dat gaat met een passionele spaanse vrouw en haar man als buren, die nog niet aan slapen toe zijn..