Na bezoek van familie reizen we achter hen aan, richting huis. Zij vliegen in een halve dag de afstand van Agadir naar Nederland. Voor ons duurt dat met de camper wat langer. Als we een plan proberen te maken voor de terugreis landt pas het besef hóe ver van huis we zijn.
Als alles goed gaat is het geen probleem om zo ver van huis te zijn. Dan voelen we ons net thuis in een ander land. Maar er zijn ook dagen dat we even verlangen naar huis. Als we ons niet zo fit voelen bijvoorbeeld, of als we de familie net hebben uitgezwaaid. Dan missen we even het thuis zijn en mensen om ons heen hebben die we goed kennen en graag zien.
Autopech kan ook zo’n gevoel geven. Zeker omdat de camper op dit moment ons enige huis is. Gelukkig hebben we pech zelf nog niet mee hoeven maken. We lezen mee hoe mensen die we ontmoetten in de oasestad Figuig, hun auto moeten repatriëren en tellen onze zegeningen. Ze zijn in Dakhla, nog eens meer dan 1000 kilometer zuidwaarts vanaf Agadir. Dát is pas ver van huis.
Agadir laten we vlot achter ons, maar dan rijst de vraag hoe we naar huis willen rijden. Pakken we tolwegen, dan is de afstand van zo’n 850 kilometer naar Tanger, in het noorden van Marokko, in een dag te rijden. Dan slaan we een stuk Marokko over dat we al eerder links lieten liggen. Sidi Kaouki, Essaouira, Safi en El Jadida liggen allemaal nog behoorlijk naar het westen; niet langs een snelle route naar huis. En vanaf Tanger is het nog eens meer dan 2700 kilometer naar huis.
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
