Mijn oma vraagt bij thuiskomst enthousiast naar onze reiservaring: “zijn er grote verschillen tussen de landen waardoor jullie zijn gereisd?”. We blikken terug op onze eerste ervaringen voor een antwoord.
De allereerste ervaring wordt nog wat echter doordat we van de taal bijna niets begrijpen. Chinees is bijna onleesbaar, al helpt het dat we eerder energie staken in Chinese tekens leren. “Ji mi fan”, probeer ik in mijn beste Chinees. Tevergeefs: een minuut later zit ik kakelend met mijn handen onder mijn oksels een kip na te doen. “En dan met rijst graag!”. Is het toch wel makkelijk dat ze over de grens in Nepal naast een onleesbaar schrift wel gewoon Engels praten.
In Vietnam wordt reizen ons in vergelijking met Nepal weer ineens heel makkelijk gemaakt. Alle straten hebben hier een naam en de bussen nummers! Da’s overzichtelijk. Maar het betekent ook dat we niet meer zomaar op elke straathoek de bus kunnen laten stoppen. Behalve als die hoek toevallig zijn naam deelt met een busstop. Dan hebben Nepalese bussen toch ook wel weer hun charme.
De volgende grens lijken we de luxe weer in te moeten leveren. Asfalt is al een luxe in Cambodja, laten we om straatnaambordjes dan maar even niet vragen. Al zouden de locals je dat niet kwalijk nemen; Cambodjanen zijn supervriendelijk en behulpzaam. Ze proberen je graag te helpen. Van onaardigheid hebben ze wel genoeg gehad tijdens de laatste oorlog in Cambodja. Een tuktuk driver legt ons graag uit hoe we ook kunnen lopen. Wie heeft er dan nog een opdringerige Vietnamese tuktuk driver nodig, die volhoudt dat het té ver lopen is, ook al zien we het straatnaambordje al!
Ja, de verschillen tussen landen in Zuid-Oost Azië zijn groot. Minstens zo groot als tussen de landen in Europa. Zo voelen we dat tenminste al in de eerste 4 landen, waar we weinig weten van de taal, de cultuur en eerlijk gezegd ook Azië als geheel. Dat is een leuke ervaring!
Laatste berichten
Blijf op de hoogte!
Ontvang een wekelijkse e-mail met de laatste blogberichten
