Wandeling bij Imsouane

Wandelroutes bij Imsouane

Aan de westkust van Marokko kan een wandeling bij Imsouane enkel langs de kust of landinwaarts gaan. Gelegen aan een baai, over een helling die stijl afloopt tot de kust, worden die wandelroutes al snel beperkt. Noordwaarts klim je al snel uit de baai en is een wandeling dan snel ook een klimmetje. Dat leidt snel tot een uitzicht, al is het landschap er dor en droog, zanderig en rotsachtig, maar – mits je één van de vele geitenpaadjes volgt – prima begaanbaar. De uitzichten zijn er de moeite waard.

Oostwaarts ontkom je bijna niet aan de hoofdweg die Imsouane uitleidt over de heuvels die de achtergrond voor de baai vormen. Die weg klimt behoorlijk en is niet echt lekker lopen. Over de hellingen direct zuidelijk van het dorp is een klim te wagen, mits je een handige hiker bent, goede schoenen hebt en een gedegen conditie. Het panoramische uitzichtspunt over de baai van Imsouane is dan een voor de hand liggend doel en zeer de moeite waard, maar toch makkelijker per auto bereikbaar.

Zuidwaarts zijn er andere opties. Hier kan je klimmen zoveel mogelijk vermijden door min of meer te blijven lopen op de hoogtelijn waarop ook het dorp ligt. Dat is niet eindeloos vol te houden; de kliffen worden steiler en de paden leiden onherroepelijk naar smalle stroken strand. Daarover kan een wandeltocht alleen voortgezet worden bij het goede getij. Houd dan rekening met zowel de eerste oversteek als op een later moment een passage terug. Zorg dat je weet wat de zee doet, er staan online getijdentabellen.

Wandeling bij Imsouane

Die zuidwaartse wandeling bij Imsouane vinden we de mooiste. Het imposante landschap lijkt vanuit het dorp bijna onbegaanbaar, maar – zoals dat vaker gaat bij wandelen – blijkt het ter plekke telkens weer mogelijk om een voet voor de andere te blijven zetten. Op de stranden kunnen we even op adem komen van de kleine klimmetjes en afdalingen langs de rotsige hellingen. We volgen daar een spoor van voetstappen. Op de strandjes zijn die sporen telkens alweer gewist door de golven.

Naarmate we verder van het dorp komen, worden de stranden steenachtiger. Grote rotsblokken die losgekomen zijn op de hellingen boven ons, worden door de werking van de zee en het zand verder vermalen. Tot opvallend hoog op de hellingen bestaat de grond uit een soort zandsteen vermengd met resten van schelpen. Daarom worden we attent op mogelijke fossielen, die we al snel ontwaren in de stenen die over het strand verspreid liggen.

We treffen hier weinig mensen. De meeste liggen immers in de baai met een surfplank. Zeker op de terugweg, tegen de zonsondergang, die voor ons met het laagwater samenvalt, lijken we alleen op de wereld. Maar met elke stap naderen we Imsouane weer en met moeie voeten mengen we ons weer onder de andere bezoekers van het vissers- maar nu toch vooral surfplaatsje.