Wat we doen met armoede op reis

Als we op reis contact leggen met de lokale bevolking, komen we steevast in situaties terecht waarin we worden gezien als mensen die wel wat kunnen missen. Daar wordt soms op aangedrongen. Het is moeilijk om te bepalen wat realistisch is, want we kunnen inderdaad best wat geven, maar niet eindeloos. En wat heeft zo’n gift of fooi voor zin op de lange termijn? We concluderen dat een bijdrage aan goede doelen, die breder kijken naar structurele oplossingen, effectiever kan zijn, zeker als meer mensen dat doen. Daarom verkopen we nu kaarten voor het goede doel, een setje ansichtkaarten met onze mooiste foto’s, waarvan de opbrengst naar het goede doel van je keuze gaat. Deze week lichten we daarbij Stichting Floja Malawi uit.

Marokko

In Marokko praten we met Brahim over het verschil tussen arm en rijk. Brahim woont in het Atlasgebergte, is 52 jaar, onopgeleid, en heeft met zijn vrouw 10 kinderen met basisschoolleeftijden. Het is hard werken, zegt hij. Dat doet hij onder andere met zijn auberge, Haute Atlas, één van de meer dan 40 overnachtingsplekken in het dorpje in het Atlasgebergte. In vergelijking met de nomaden die we met hem in het Atlasgebergte bezoeken lijkt hij het nog prima voor elkaar te hebben, maar hij vergelijkt natuurlijk met ons. Wij hebben simpelweg voor ons plezier meer dan 3000 kilometer gereden om bij zijn auberge te komen. Dat kan hij niet zomaar doen. En daarom is het niet gek dat hij probeert iets meer van ons te krijgen, dan ons verblijf zou ‘moeten’ kosten.

De afwegingen voor een gift roepen telkens veel vragen bij ons op, waarop we doorgaans de antwoorden niet gelijk weten. Het is wellicht naïef dat het verschil tussen ons en mensen in het verre buitenland ons telkens weer verrast. Het is een valkuil om te denken dat wat wij in Nederland hebben normaal is. Voor Nederlandse begrippen zijn wij niet heel uitzonderlijk, maar het is echt onredelijk om impliciet te argumenteren dat als we dat in Nederland kunnen, men dat elders toch ook moet kunnen. De rijkdom in voorzieningen en kansen waar wij op meeliften is historisch gezien vaak oneerlijk verdeeld. We voelen dat we daar uiteindelijk wel wat mee moeten, en kúnnen.

Namibië

In Namibië ontmoeten we een straatverkoper van een souveniertje waar wij geen interesse in hebben. “Why don’t you help me?”, roept hij ons na, als we het aanbod afhouden. We hebben het er samen nog lang over hoe we daar mee om moeten gaan. We besluiten nuttige producten mee te nemen, die we onderweg kunnen weggeven als we de behoefte zien. Dat pakt goed uit, maar voelt ook als een druppel op een gloeiende plaat, figuurlijk maar ook vrij letterlijk in de hete woestijnachtige landschappen van dit ruige land. Kinderen komen er op blote voeten aangerend voor een rolletje snoep, een zak maisbloem of een pak suiker.

De stichtingen die je kan steunen met je aankoop van een setje kaarten doen het beter. Ze kijken naar een meer structurele oplossing voor lokale problemen die als reiziger moeilijk te bereiken zijn, maar ten grondslag liggen aan het verschil in kwaliteit van leven dat wij zien. Het verbeteren van voeding, gezondheidszorg en onderwijs voor kinderen en hun omgeving geeft kansen om door te pakken en op eigen kracht en naar eigen inzicht een beter bestaan op te bouwen. Zo kan hulp op dit moment doorwerken naar een toekomst die beter voelt voor iedereen.