Wildkamperen in de Vogezen

Wakker worden we met aanhoudende regen in het bos. De bivakzak komt dan bij het wildkamperen in de Vogezen opengeritst wel van pas als tarp – in tegenstelling tot het debacle van de avond ervoor. De tassen gaan eronder en zo kunnen we stapsgewijs inpakken. De tent gaat als laatste de tas in; opgedeeld in nat (in vuilniszakken) en droog. Met wat ongewenst water zijn de tassen wat zwaarder vandaag.

Het is niet koud, maar comfort voor een echt ontbijt ontbreekt een beetje; we snacken wat mueslirepen en gaan stappen. De wandeling vervolgt door het bos dat voor aangrenzende gemeenten ter voorraad is opgedeeld en daarnaast is ingericht als sportcircuit. Ondanks het weer komen we daar nog twee sporters tegen, die een beetje moeten schrikken van onze verschijning, of misschien meer terecht: die van mij in een camouflage poncho met zonnehoed.

Zo komen we aan in Nompatelize, op deze natte zondag aanvankelijk een slaperige verschijning, tot we iemand aanspreken op zoek naar een toilet. Ze verwijst ons door naar een sporthal waar een groep zich verzameld voor een yogaklasje. Jerry is er welkom voor een goede zit en een goed gesprek, waarna we ons – wat grammen lichter – herpakken we ons in een bushokje, want al leek het even droog te worden, niks is minder waar. Als ik op de valreep nog bedenk om de wandelstok uit de entree van de sporthal op te halen, walmt die ruimte al rijkelijk van de wierook.

Dan volgt een stuk door weides in een vallei. Het is relatief vlak, aanvankelijk over goede wegen. We moeten wel blijven opletten, anders missen we een afslag een boerenpad op dat langs weides weer een bos inleidt. Aan de andere kant komen we zo in Saint Remy, dat ook een bushokje heeft. Daar kijken we even de kat uit de boom. Misschien heeft het dorp een bakker, denken we als een vrouw nadert met een tas waaruit twee stokbroden steken. Ze wijst ons een half uur lopen de andere kant op. We houden het op een handje nootjes en rozijnen.

Daarna gaat het pad weer vlot een bos in, waardoorheen we aanvankelijk matig stijgen. Dit is een bos met wat mystieke referenties en bijzondere plekken. Bij een decor van zowel vallende als verdampend stijgende regen passen de ‘heksenketels’ in de rotsen helemaal. Het zijn een aantal kuilen die – natuurlijk – vol water staan. Met een prik van de wandelstok beginnen ze te borrelen…

Na een goede lunch bij een fortuinlijk geplaatst hutje met afdak mogen we flink gaan stijgen, terwijl het pad en de natuur eromheen steeds mooier worden. De route maakt in het bos een uitgebreide lus. Dat is vast met een goede reden, die wij door de mist tussen de bomen wellicht niet zien; we maken een afsnijroute om vlotter nabij Roanne l’Etape te komen. Die gaat langs imposante sporen van natuurgeweld: een boom getroffen door bliksem en veel omgevallen bomen door de verzadigde natte grond.

Als we de stad naderen, rijst de vraag: wat moeten we daar precies? Ondanks de regen kunnen we in de bossen onafhankelijk de nacht doorbrengen. In de stad moeten we op zoek naar een eet- en slaapgelegenheid. Na wat zoeken tussen een oriëntatiebord – bij een uitzicht op alleen maar wolken – mystieke menhirs en houthakkersweggetjes kiezen we een mooi open kruispunt waar zowaar de zon nog doorbreekt bij een avondmaaltijd voor de tent.

Eindelijk in droge kleren en al snel in een warme tent komen we de nacht goed door, voor we de volgende ochtend de heuvel afdalen Roanne l’Etape in. Bij een stevig ontbijt voor de bakker overwegen we het vervolg. Dat wordt met de trein terug naar Saint-Dié-de-Vosges om het zo bij een weekend wandelen te houden. De 50 kilometers die we liepen zijn we met een kwartiertje in de trein weer terug. Zo ontdekken we een regio die zeker wel meer in zijn mars heeft!